Remkje (42) is moeder van twee zonen van 13 en 11 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut, leerkracht BO en werkt nu als docent Nederlands in het VO. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Vandaag ontving ik een overdenkertje. De opdracht was: zoek een gedicht in boek, bundel of op internet dat je aanspreekt en het liefst van een bekende schrijver. Twee klassen hadden gedichten mee en lazen die om de beurt voor.
Eén jongen had onderstaand gedicht mee. Ik vond het mooi en treffend en zei dat tegen hem. Toen ontstond er een mooi gesprek in de klas over dit gedicht en wat die aanklacht tegen de vorm van het hedendaagse onderwijs betekende. Mooi vond ik dat. Dat gesprek.
En ook verdrietig, want loop hier zelf maar al te vaak tegen aan. Want ik ben mijn jeugd (gelukkig) niet vergeten.
School
Er staan in dit gebouw, in elke klas,
verzuurde dames en verzakte heren
hun lang gestorven wijsheid te dicteren
wakker gehouden door wat pen-gekras.
De taak van heel dat traag docentenras?
de vragen van de jeugd te confisqueren,
haar creativiteit elimineren
totdat zij loopt in eender, trage pas.
Nieuwsgierigheid wordt hier beschouwd als plaag.
Je leert het antwoord éérst, daarna de vraag.
De meester maakt wel uit wat jij wil weten.
En hij ontvangt daarvoor vanuit Den Haag
soms een pensioen, soms zweren in de maag,
als hij zijn eigen jeugd niet kan vergeten.
– Aaike Jordans
Een van de andere leerlingen kwam met een gedichtje aan waarin een vogel leerde vliegen. Hij vertelde: “Zo is het op school. Je komt op school en hebt wel vleugels, maar weet niet hoe je moet vliegen. Dat leer je op school. En als je dan straks van school af gaat, vlieg je de wijde wereld in”.
Gelukkig dat ook dat beeld er is. Daar houd ik me dan maar aan vast.
Met dank aan Daniël en Tom.
You might also like
