Remkje (42) is moeder van twee zonen van 12 en 10 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Sinds de vreselijke ontknoping van de vermissing van de broertjes Julian en Ruben zijn de onderwerpen (v)echtscheiding en familiedrama weer vol in het nieuws. Elke deskundige heeft er wel wat over te zeggen. Ik heb eens wat feiten opgezocht. Eén op de drie huwelijken eindigt in een scheiding, 15% van die scheidingen verloopt extreem problematisch. Bij ongeveer de helft zijn er kinderen in het spel. In totaal maakt één op de zes kinderen een scheiding van hun ouders mee en een gemiddeld huwelijk duurt 14 jaar…! Tjonge, daar word je niet vrolijk van.
Wat mij persoonlijk in mijn omgeving opvalt, is dat mensen zo snel scheiden als het maar even tegenzit. Als de eerste kriebels over zijn, je je echtgenoot door en door kent, er geen verrassingen meer zijn, dan komt de sleur erin en is de liefde blijkbaar ‘op’.
Vervolgens hebben die mensen dan ook ineens weer een nieuwe vriend(in). Waar halen ze die zo snel vandaan? Nu ben ik vast een trouwe hond met mijn 16 jaar huwelijk, maar kan me niet indenken dat je na een scheiding al weer zo snel van een ander kan houden. Ik zie ook wel eens een leuke man, ook wel eens een héle leuke man. Daar kijk ik dan eens leuk naar en verder niets.
Wij hebben het ook wel eens zwaar met elkaar, manlief en ik, ook wel eens héél zwaar. Maar nooit is die onderliggende bodem van liefde weg en dan knokken we ons eruit, tot het ‘beter’ is.
Zo’n nieuwe partner is na een jaar of wat toch ook weer gewoon een mens met grote en kleine ergerlijke eigenschappen. Misschien laat ie zijn sokken niet slingeren, maar laat ie misschien wel vieze scheten. Tja…wat moet je dan? Wéér scheiden?
Moet je soms ook niet wat meer moeite doen? Langer proberen, elkaar proberen te begrijpen, te communiceren en een nieuwe weg vinden samen?
Het schijnt dat het aantal scheidingen in Nederland niet stijgt maar het aantal vechtscheidingen wel. Ouders die over de hoofden van hun kinderen elkaar kapot haten en daarmee hun kinderen ook in een loyaliteitsspagaat brengen.
Is het geen vechtscheiding, dan nog gaat scheiden vaak moeizaam. Liefde ligt qua emotie dicht bij haat, zo schijnt het. Als je nu eens goed naar je partner kijkt en je bedenkt hoe je elkaar hebt leren kennen, hoe verliefd je was, welke mooie momenten jullie al samen hebben beleefd. Kan je je dan voorstellen dat die liefde omslaat in heftige haat? Dat je partner zo erg haat dat je hem of haar alles af wilt nemen? Dat die haat zo overheersend wordt dat je geen vreugde meer kunt voelen, geen compassie?
Voor die heftige gevallen hebben we Bureau Jeugdzorg en de Raad voor Kinderbescherming, die zouden met een helikopterview vanuit het belang van het kind moeten handelen. Echter die organisaties strandden blijkbaar in bureaucratie en onvermogen om beslissingen te nemen. Met als resultaat het voorbeeld van Julian en Ruben.
Uit mijn kleine onderzoekje op Twitter bleek dat er ook ouders zijn die het héél hard geprobeerd hebben om het huwelijk te laten slagen. En toch bakzeil moesten halen. Soms ouders die zelf als kind een scheiding hadden meegemaakt en dus weten hoe zwaar het is voor kinderen. Eén vrouw schreef: “We waren twee bomen naast elkaar. Eén hele grote,die veel licht nodig had. En een kleine die in de schaduw van de grote stond. Groeien was voor de kleine geen optie. Ook zou er nooit verstrengeling tussen die bomen plaatsvinden.“
Het kan een keuze zijn om deze positie te behouden, om welke reden dan ook. Een soort van opoffering. Is dat dan eigenlijk wel zo wenselijk voor je kinderen?
Bij elkaar blijven met ruzie of in een scheve verhouding, lijkt me ook slecht voor de kinderen. Met welk mensbeeld groeien ze dan op?
De kinderen zijn altijd de dupe, zegt men. En dat is hoogst waarschijnlijk waar. Getuige zijn van een ongelukkig huwelijk is niet goed. In een (v)echtscheiding terecht komen ook niet.
Zelf heb ik aan de scheiding van mijn ouders een soort latente kwaadheid overgehouden. Kwaadheid op de mensheid die mijn vertrouwen diep beschaamd heeft. En gevoel van verlatenheid, zit diep in mijn botten. En toch zou ik nooit gewild hebben dat mijn ouders bij elkaar waren gebleven.
Feit blijft dat je als mens een beetje beschadigd bent. En een beschadiging op jonge leeftijd is dieper, intenser en moeilijker overheen te komen. Je functioneert prima, maar diep van binnen heb je littekens en blauwe plekken.
Blauwe plekken op je ziel.
Wat is jouw mening hierover? Laat het me weten door hieronder een reactie te plaatsen! Dan verwerk ik dat in een volgend stuk.
You might also like
