Zomerfeest op de crèche. “Er is ook een springkussen vanmiddag!” verteld de nanny mij enthousiast. “Oh, wat leuk!” krijg ik nog net spontaan genoeg uit m’n strot om de waarheid te verbergen. In mijn gedachten geen vrolijk blauw rood groen luchtkasteel als ik dit hoor. Ik zie tegen-elkaar-knallende-kinderhoofdjes. Tandjes door bloedende bovenlipjes. Elleboogjes die tegen neusjes aanbeuken. Die middag sta ik dan ook quasi nonchalant naast het springkasteel, nippend uit mn plastic bekertje water met citroen. Als een roofvogel hou ik ze in de gaten, die uitgelaten mini-mensjes die stijf staan van de adrenaline en gillend om elkaar heen stuiteren. Om mezelf niet te verraden laat ik me afleiden door de acht a tien paar kinderschoentjes, op de grond voor het spring kussen. Even kijken welke merken, wat voor soort schoentjes er worden gedragen. Tja, ik ontwerp kinderschoenen he. Maar nog voordat ik kan constateren dat blauw wel een heel populair kleurtje is, hoor ik gegil. Ik heb maar een nanoseconde nodig om te weten of dit mijn dochter is, of een andere peuter. Gelukkig, die van mij is nog heel. In de hoek van het springkussen liggen twee kindjes op een hoop, een jongetje en een meisje. Het jongetje roept huilend om z’n moeder en het meisje huilt weer omdat het jongetje huilt. ‘Zie je nou wel’, zeg ik in mijn hoofd. ‘Fokking springkussens. Levensgevaarlijk’.
Ik kijk met medeleven naar de moeder die haar zoontje, gillend en wel, wegdraagt. We kijken elkaar even schouderophalend aan met die tja-kan-gebeuren-he-blik die moeders wereldwijd aan elkaar gunnen als er weer eens iets gebeurd. Zo’n kind dingetje. Zo’n oh, hij valt weer, dingetje. Zo’n ze is niet altijd zo lastig dingetje. Maar net zoals alle moeders die blikken van elkaar kennen, vraag ik me af of, net zoals mijzelf, alle moeders ook zo’n innerlijke paniek reactie hebben die ze proberen te verbergen van de buitenwereld.
Lees ook: mijn huis is niet Instagram waardig
Een dag of twee later, ditmaal in het Vondelpark. Ik zit op een bankje met alle oud-zuid moeders, waar ik totaal uit de toon val met m’n panterprint broek, roze t-shirt en turquoise stenen op m’n slippers. Maakt niet uit, ben ik gewend. Als een ware zandbak moeder (die ik nooit zou worden, dacht ik, lees meer daarover hier) voer ik een casual gesprekje terwijl ik af en toe naar m’n dochter opkijk om te zien of alles ok is. Ha! Das niet waar! Stiekem hou ik haar elke seconde in de gaten want ik vetrouw die zandbak niet. Die grote ronde stenen plateaus kunnen menig voortandje verbrijzelen. De stenen, hoekige rand om de zandbak, welke debiel heeft dat bedacht? Als het aan mij lag was de hele wereld gemaakt van wolkjes en liepen kinderen in grote bubbels over straat. Met helmpjes op. En kniebeschermers. Maar dat zal ik nooit hardop zeggen natuurlijk. Want ik ben net zo’n relaxte, casual moeder als jij. Ahum.
Lees hier de vorige persoonlijke blog van Corine: Strijden of afleiden
Zin om te shoppen? Klik hier voor de leukste shops!
You might also like
