Ik ben Diana, 36 jaar en woon samen met mijn vriend Sladjan en 2 kids Jasmijn (6jr) en Mayson ( 3maanden) in het Brabantse Tilburg.
In het dagelijkse leven werk ik bij een grote verzekeringsmaatschappij en ben ik eigenaar van de Nagelkoerier. Ik ben visagiste, nagelstyliste en verzorg allerlei leuke (kinder)parties.
‘We gaan even naar opa en oma’. Het klinkt voor de meesten zo normaal. Voor mij helaas niet. Mijn vader is in 1998 overleden en deze week is het alweer 8 jaar geleden dat mijn moeder in het ziekenhuis terecht kwam en daar later overleed. Haar overlijden maakte mij een wees (ik heb geen broers/zussen) en dus stond ik er alleen voor.
Ik mis mijn ouders ieder moment van de dag, maar op sommige dagen of tijdens bepaalde periodes is dat gemis sterker en moeilijker. Zoals bij de zwangerschap en geboorte van Mayson. Tijdens deze hele periode had ik vragen en wilde ik deze het liefst stellen aan mijn moeder. Maar ik moest dat doen aan vriendinnen, de verloskundige of Google. Ook prima maar het is anders. Ik had graag willen horen hoe het was toen zij zwanger was, hoe zij dat ervaren heeft. Dat zijn onderwerpen die ik, voordat ik zwanger was, eigenlijk nooit met haar besprak. Moeder worden zonder moeder was voor mij dan ook erg emotioneel. De hormonen gieren al door je lijf maar door dat gemis kon ik vanuit het niets beginnen te snikken. Ik was dolgelukkig dat ik zwanger was maar aan de andere kant was het gemis ook sterker dan ooit. Dit had ik natuurlijk eerder ook al meegemaakt tijdens mijn eerste zwangerschap. Nu zo’n 7 jaar later dacht ik dat het verdriet wel een plekje had gevonden. Niet dus, de emoties kwamen weer volop naar boven. Wanneer je zwanger bent, wordt je eigen moeder nog belangrijker voor je. Het verdriet en het gemis wordt dan alleen maar sterker.
Mijn moeder was mijn moeder maar ook mijn beste vriendin, met haar kon ik alles bespreken, onze band was heel close. Ik kon dag en nacht bij haar aankloppen en zij had altijd een luisterend oor. Mijn moeder steunde mij in alles wat ik deed. Zij was een echte moeder en zou ook een geweldige oma zijn voor Jasmijn en Mayson. Gek was ze op kinderen, altijd al geweest.
Haar droom was om oma te worden van mijn kindjes. Een droom die helaas nooit voor haar is uitgekomen. Ik fantaseer er vaak over hoe het zou zijn als zij nog zou leven. Hoe trots zij zou zijn en hen zou verwennen.
Maar ook het gemis bij simpele alledaagse dingen is groot, bijvoorbeeld dat recept van die lekkere kip-kerrie die zij altijd maakte. Ik heb het nooit van haar kunnen overnemen. Lekker shoppen met je moeder en je dochter. Wanneer je moeder nog leeft denk je hier niet zo over na maar ik kan echt jaloers worden als ik 3 generaties in de stad zie lopen. En wat denk je van een oppas? Wie past op Mayson als hij ziek is en niet naar het kinderdagverblijf mag? Wanneer we een feestje hebben? Of als papa en mama samen een avondje uit willen? In de avond is dat geen probleem, genoeg vriendinnen die staan te popelen om een avondje te knuffelen met onze kleine charmeur maar overdag werken zij ook. Jasmijn is altijd opgevangen door de ouders van mijn ex en dus hadden wij dit ‘probleem’ nooit. De oma van Mayson woont in Rotterdam en de vader van mijn vriend leeft ook niet meer. Probleem, probleem! We hebben nu een hele leuke oppas maar uiteindelijk zou ik geruster zijn als ons kindje bij opa en oma kon logeren.
Ik weet dat mijn ouders heel trots zijn op mij en op hun kleinkinderen. Toch zou ik er alles voor over hebben om nog even met ze door te brengen en dat van ze te horen. Op speciale dagen gaan Jasmijn en ik naar het graf. We proberen hier altijd een gezellig uurtje van te maken. We maken dan samen alles schoon en zetten verse bloemen en plantjes neer. Jasmijn verteld dan wat ze heeft geleerd op school en zingt een liedje of maakt een dansje voor ze. Wanneer we gaan dan kust ze de steen gedag, ‘dag opa Henk, dag oma Loes’. Mooi om te zien hoe kinderen daarmee omgaan maar aan de andere kant weet ze niet beter. Ook al zullen mijn kinderen ze nooit leren kennen, ik zal ze er altijd aan herinneren dat ze nog een opa en oma hebben. Dat zij die niet kunnen zien maar opa en oma hen wel want die wonen bij de sterretjes.
Liefs, Diana
You might also like
