Dinsdag 19 maart 2013, ik was 35 weken zwanger en ik ging mijn tweede verlofweek in. ’s Middags belde mijn moeder dat haar moeder, mijn oma, is overleden. Ze had een mooie leeftijd bereikt, maar het was toch wel plotseling. ’s Avonds hadden mijn vriend en ik nog partneravond bij zwangerschapscursus. Bij thuiskomst had ik aardig trek gekregen, dus op de bank nog wat koekjes en een bak vla gegeten. Om 23.30 uur naar bed gegaan, maar na 20 minuten kreeg ik ineens een onwijs gespannen buik en stond aan een kant hoger dan de andere kant. Omdat de gespannen buik (en constante pijn) niet overging ben ik om ongeveer 00.00 uur in bad gegaan met de verwachting dat mijn buik dan wel zou ontspannen. Ik dacht “de baby is gewoon aan het draaien en is een beetje klem komen te zitten”. In bad ontspande mijn buik niet en een paar seconden later keek in het water en zag ik wat bloed in het water. Ojee, dit is niet goed. Ik heb mijn vriend geroepen om mij uit bad te helpen. Bij elke beweging die ik maakte, voelde ik dat ik bloed verloor. Ik heb mij vluchtig aangekleed en ben op bed gaan liggen. Met rustige maar trillende stem heb ik de verloskundige gebeld. Ze kwam meteen onze kant op en was er binnen een paar minuten (om ongeveer 00.25 uur). Ze heeft gelijk de harttonen van de baby beluisterd, deze hoorden ze gelukkig, maar het bloedverlies was zorgwekkend en ze liet met spoed een ambulance komen. Daarna belde ze de dienstdoende gynaecoloog, zodat zij en de rest van het team direct van huis konden worden opgeroepen. De ambulance was er snel, ik ben zelf voorzichtig de trap afgelopen en in de gang stond de brancard klaar. Met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Mijn vriend en de verloskundige zijn met eigen auto’s erachteraan gereden. In de ambulance durfde ik niet te praten, niet te bewegen, ik probeerde mijn adem in te houden zodat mijn lichaam het kleine meisje in mijn buik ‘vast’ kon blijven houden. Ik kreeg een infuusaansluiting in mijn arm en zuurstof via mijn neus toegediend.
In het ziekenhuis, om ongeveer 01.00 uur, stond het team mij op te wachten. Mijn vriend en de verloskundige kwamen ook aan. Ik moest weer van brancard naar ziekenhuisbed en bij elke beweging die ik maakte voelde ik weer bloed vloeien. De gynaecologe controleerde de harttonen en artsen/verpleegkundigen waren met mij bezig. Op dat moment voelde ik een groot bloedstolsel naar buiten komen. Ik schrok en schoot omhoog om vervolgens energieloos in het ziekenhuisbed half weg te zakken. Dit gaat niet goed…Ik merkte dat iedereen om mij heen in paniek was. De gynaecologe bevestigde dat de harttonen van de baby omlaag gingen. Mijn kleren werden uitgetrokken en met spoed werd ik naar de operatiekamer gereden. De gynaecologe, nog in spijkerbroek, smeerde mijn buik met jodium in en stond klaar om te opereren, achter mij deed de anesthesist een kapje om mijn mond. Na een paar keer diep inademen viel ik slaap……
Om 02.45 uur werd ik wakker door een stem: “gefeliciteerd, u heeft een dochter”. Ik huilde zachtjes, wat onwerkelijk allemaal, maar het is goed afgelopen. Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht en tuurde versuft een gang in. Na ongeveer 30 minuten werd ik naar de couveusekamer gereden en kreeg ik mijn kleine meis Lisa van 1970 gram op mijn borst. Wat een geluk hebben wij gehad!
De placenta liet los, waardoor de baby uiteindelijk zuurstofgebrek kon krijgen of zelfs kon overlijden. Wij waren er gelukkig op tijd bij, mede dankzij het adequaat handelen van de verloskundige, het ambulancepersoneel en de gynaecologe en haar team. Het was minutenwerk geweest. Lisa is om 01.10 uur, ongeveer 1 minuut nadat ik onder narcose ging, uit mijn buik gehaald. Ze had op dat moment geen ademhaling en reflex, maar al snel kwam dit op gang. Daarna heeft ze bij haar papa op de borst gelegen.
Om 05.30 uur heb ik mijn moeder gebeld, ze heeft binnen 24 uur haar moeder verloren en een kleindochter gekregen. Ik heb de tweede avond bloedtransfusie gekregen en voelde mij daarna een stuk beter. Lisa was (en is nog steeds) een ‘pittig’ dametje en mocht na 1 dag al uit de couveuse, na een week mocht ze naar huis.
LEES OOK: Het bevallingsverhaal van Josien
You might also like
