HET BEVALLINGSVERHAAL VAN ROSAN

Door Rosan:

Het is zondagochtend op eerste pinksterdag, mijn dochter Mckenzie was om 7 uur wakker en mocht nog even verder slapen bij ons in bed. Ik voel iets wat lijkt op een lichte kramp, maar misschien heb ik het me ingebeeld. Ruim een uur later spring ik onder de douche, als die kramp dan toch een voorteken is dan kan ik maar beter opgefrist zijn. En ik heb me meteen maar even opgemaakt, je weet maar nooit!

Ik neem Mckenzie mee naar beneden om te ontbijten en vertel mijn man Simon dat ik kramp heb gevoeld. Eenmaal beneden weet ik het zeker dit is kramp, er gaat iets gebeuren, de vraag is alleen wanneer.

De ochtend verstrijkt. De krampen zoals ik ze noem worden wel pittiger maar ik vind het nog niet echt op weeën lijken. Ik zit op de bank en maak een puzzel met Mckenzie. Simon vraagt op een gegeven moment: hoor ik je nu puffen? Oh dat had ik me nog niet eens gerealiseerd, maar ja ik ben mijn ‘kramp’ een beetje aan het weg puffen ongemerkt. Ik besluit om toch maar eens te gaan timen.Ik zit op een interval van tussen de 6 en 8 minuten.

Mijn eerste bevalling ging vrij vlot, mijn verloskundige had me dan ook op het hart gedrukt om op tijd te bellen. En had ze gezegd dat we direct naar het ziekenhuis zouden gaan, want als ze eerst thuis controle moest doen dan zouden we het misschien niet eens redden. Dit stond ook met hoofdletters in mijn dossier. Ik besluit rond half 1 toch maar eens te bellen. Nu bleek dat vanwege krappe bezetting het andere team van mijn praktijk dit weekend alle diensten deed. Ik leg aan de telefoon uit over mijn krampen, de regelmaat en mijn snelle eerste bevalling. Ze was onderweg naar een andere dame en zou daarna naar mij toe komen. Ik vond het eigenlijk een beetje vervelend dat ik niet een van de meiden uit mijn eigen vertrouwde team zou krijgen, maar goed als de baby komt dan komt de baby.

Rond half 2 waren ze bij mij thuis, ik had inmiddels mijn moeder al gebeld om te komen want Mckenzie lag net op bed haar middagdutje te doen. De krampen waren inmiddels wel weeën en de verloskundige vertelde me dat ik al 6/7 cm ontsluiting had. Als ik in het ziekenhuis wilde bevallen dan moesten we NU gaan. Nu woon ik praktisch tegenover het ziekenhuis, maar we moesten toch echt wachten tot mijn moeder er zou zijn. Om 2 uur komen we aan in het ziekenhuis. Ik ga op het bed liggen en blijkt dat ik volledige ontsluiting heb, het enige wat nog ‘in de weg staat’ is dat mijn vliezen nog heel zijn. Als ze mijn vliezen breken dan zou het heel snel kunnen gaan vertellen ze me, of ik misschien nog wil wachten?

Wachten?! Ben je gek geworden? Nee dank u, prik maar door!

Zo gezegd zo gedaan, om 5 over 2 werden mijn vliezen doorgeprikt. Zoals verwacht begonnen bijna direct persweeën en even was daar dat moment dat ik dacht: ooooh mijn god, dit gevoel was ik vergeten, hellup! Toen ineens hoor ik in mijn oor, nog een keer persen en ze is er!

Ik snapte er helemaal niets van maar om 14 minuten over 2 lag mijn tweede dochter Scottie op mijn borst, in welgeteld 2 minuten persen. Ik kon het bijna niet bevatten, voor mijn gevoel had ik een deel van mijn bevalling gemist. En nee, er was geen schade, nauwelijks bloedverlies, helemaal niets. Dus ik heb me gedoucht, gewacht tot mijn ouders langs zouden komen met mijn oudste, zodat ze haar zusje kon ontmoeten. Een paar uurtjes later waren we weer thuis, ik had ‘even’ een kind gekregen.