Door Anne:
De plek waar ze de afgelopen 11 maanden uren, dagen en nachten heeft doorgebracht was opeens niet meer interessant. Kwam het door tandjes of iets anders, ik weet het niet. Opeens gooide ze haar hoofd achterover als ik haar aan wilde leggen en begon tegen te sputteren.
Ik heb altijd geroepen dat ik dolgraag wilde voeden totdat ze zes maanden was. Deze grens haalde ik met gemak en aan stoppen dacht ik geen moment. Één jaar werd mijn nieuwe doel. Met mijn einddoel in zicht heb ik er alles aan gedaan om haar te verleiden tot mommymilk. Douchen en drinken of haar half slapend aanleggen, werkte even, maar helaas voor korte duur. Eerst dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan en dook ik in de ontkenningsfase.
Toen Fiene werd geboren lag ze binnen enkele minuten tevreden aan de borst en dronk ze alsof ze nooit anders had gedaan. Dit was precies waarvan ik had gedroomd in tijden van zwangerschap. Dat ze nu niet meer wil is voor mij een lichte shock. Maar nu mevrouw tevreden uit een tuitbeker haar water naar binnen werkt kan ik er niet meer om heen. Ze wil niet meer. Jammer dat ik het jaar net niet gehaald heb maar wel ben ik heel blij dat ze zo lang moedermelk heeft gehad en dat ze zelf de kans heeft gekregen om aan te geven dat het voor haar genoeg geweest is. Op naar smoothies, water, pap en poedermelk.
Het tochtje naar de drogist voor ons eerste pak opvolgmelk was een lastige. M’n meisje is niet meer afhankelijk van mij. Geen tevreden slaperig hoofdje meer in mijn armen na een voeding of even troosten met behulp van borstvoeding. Maar ook laten we een periode van elke 3 uur paraat staan, voeden in het openbaar, regeldagen, kolven en charmante bortvoedingsbh’s achter ons.
Nu ik er een beetje overheen ben en langzaam begin te wennen ga ik binnenkort maar eens een nachtje uit logeren met m’n lief zonder kolfsessies om 05:30 uur. Oh en shoppen voor jurkjes omdat voeden in je panty met een opgerolde dress niet echt comfortabel is.
You might also like
