Jet is mama van Jynn (2) en Otis (7 maanden) en heeft een relatie met Karim. Jet is verantwoordelijk voor het projectmanagement, de marketing en communicatie van een groep jongerenambassadeurs. Naast het combineren van haar gezin en werk vindt Jet het erg leuk zich bezig te houden met het stylen van interieurs en dan met name baby en kinderkamers inrichten is echt haar passie. Het praktische en veilige in deze ruimtes combineren met rust en gezelligheid vindt Jet vooral een leuke uitdaging! Van Jet kun je op Blijvankinderen blogs boordevol herkenbare mama situaties verwachten!
Dat irritante, onzekere stemmetje, dat stemmetje dat altijd alles in twijfel trekt. Dat, als ik denk een besluit genomen te hebben ergens over, zachtjes in mijn oren fluistert dat ik het toch nog even van de andere kant zou moeten bekijken…
Als ik terugdenk was dat stemmetje er wel altijd al, maar had blijkbaar tot 2 jaar terug vrij weinig te zeggen en als ze wat zei, was ze niet lang van stof. Dit in tegenstelling tot de teksten die zij tegenwoordig allemaal produceert. Ik heb van alles al geprobeerd: doen alsof ik het niet hoor, haar streng toespreken, haar vertellen dat alles wel goed komt en zij mij op mijn oordeel moet vertrouwen, maar helaas niets helpt… Zij blijft aan de gang! Zij begon al tijdens de zwangerschap van Jynn te piepen. En altijd over dingen als: Eet je wel genoeg of teveel? Beweegt de baby wel genoeg? Groeit de baby wel goed? Toen zij eenmaal was geboren was het meer van: krijgt zij wel genoeg melk binnen aan de borst? Waarom slaapt zij nou nog steeds niet door?
Je zou zeggen dat zij bij een tweede baby toch iets vaker haar mond zou houden of in ieder geval wat meer geruststellende teksten zou hebben, maar nee! Nu nog: Waarom weigert hij nou steeds die flessen? Moet hij misschien wat vaker op vaste tijden eten? Google eens op slaapschema’s van andere mama’s en ga zo maar door! Om gek van te worden!
Jynn is helemaal klaar voor haar eerste keer naar het “schooltje”
Zo was het ook afgelopen week weer raak. Jynn ging voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Ik was van mening dat het tijd was voor Jynn om op een wat meer regelmatige basis te spelen met andere kindjes en niet alleen met mama en papa en opa’s en oma’s. Ook leek het mij wel goed om haar zelf wat losser te kunnen laten. Maar je raadt het al, daar was zij het absoluut niet mee eens! Je kind achterlaten bij vreemden, zeker na al die voorbeelden in de media! En dan is het bij de groep van Jynn ook nog eens zo dat er op een van de dagen dat zij gaat maar 1 leidster op de groep staat. Je had haar moeten horen! Een leidster op een groep van 7 kinderen! Dat kan toch nooit goed gaan? Dan krijgt Jynn nooit de aandacht die zij nodig heeft! Hele nachten tetterde zij in mijn oor, ik heb er echt een paar dagen niet van kunnen slapen. Zij beweerde uiteindelijk dat ik vanzelf in de eerste dagen wel zou zien dat Jynn het niets zou vinden en dat ik het nog wel moeilijk zou krijgen!
Na dit alles was ik er zo klaar mee, dat ik vond dat het niet langer meer zo kon! Er moest iets veranderen, zij sloeg nu echt door! Er moest toch een manier zijn om haar iets te temperen? Gelukkig kreeg ik gelijk vorige week de kans om haar eens goed aan te pakken: de 1e dag dat Jynn naar haar “schooltje” toe ging, was aangebroken. Met tranen in mijn ogen bracht ik haar weg.
Mama en Otis brengen Jynn tot aan de deur
Met knikkende knieën en op het ergste voorbereid haalde ik haar die middag op. En wat schetste mijn verbazing? Het was supergoed gegaan! En de dagen die daarop volgde ook; Jynn heeft het hartstikke naar haar zin en is niet mee te krijgen als ik haar kom ophalen!! En dan heb ik het nog niet gehad over het gekroel met de leidster als we naar huis gaan.
Jynn kan maar geen afscheid nemen
Voor mij reden genoeg om eens zelf een hartig woordje met haar te spreken. Ik zal jullie de details van dit innerlijk conflict besparen maar het komt erop neer dat ik haar weer eens een keer heb kunnen laten zien dat het niet nodig is om zo onzeker te zijn en dat zij niet altijd zo hoeft te piekeren, tobben en wakker te liggen. Zij moet mij eens wat vaker op mijn gevoel vertrouwen. Het is al vaker bewezen dat mijn gevoel eigenlijk altijd goed is geweest, net als nu weer met “het schooltje”. En tenslotte heb ik haar vriendelijk verzocht iets meer op de achtergrond te blijven en alleen maar iets te vragen of zeggen als bij haar (weer) de alarmbellen afgaan en haar moederinstinct opspeelt. Dan is zij uiteraard welkom maar tot die tijd ff niet! Zij stemde eerst zwijgzaam toe, maar zei nog wel zachtjes dat zij niets kon beloven…
Mijn onzekere mama-alter ego……
You might also like
