Jasmine heeft samen met manlief Eric sinds een aantal maanden een prachtig Perzisch/Nederlands vrouwelijk mixje genaamd Emilie op de wereld gezet. Ze wonen hartje centrum in een grachtenpandje vlakbij de Zuid-Hollandse kust. Met een master in de psychologie op zak werkt ze al een aantal jaar als projectplanner. Daarnaast is Jasmine gek op design, (kinder-) interieur en fotografie. Haar levensgeluk haalt ze uit de kleine geluksmomentjes op een dag. Sinds kort deelt ze sommige fijne momentjes op haar Instagram account genaamd minemilie.
Baby pubertijd?
Tijdens m’n zwangerschap kon ik niet wachten om m’n kindje te zien en te leren kennen. Inmiddels zitten de eerste tien maanden moederschap erop. M’n kleine baby Emilie is niet meer zo klein en beetje bij beetje wordt ze ook steeds onafhankelijker. Na haar geboorte kon ze me zo indringend aankijken en liefdevolle glimlachen toewerpen. Tegenwoordig is alles behalve mama interessanter. Lekker in m’n armen knuffelen is er al een tijdje niet meer bij (ze duwt me weg), want er is altijd wel íets in de buurt wat de aandacht trekt. Kusjes krijgen lukt ook alleen maar sporadisch, want meestal draait ze haar hoofdje snel weg als ik toenadering zoek. Met het leren tijgeren en staan is ze helemaal uit op avontuur. Daarbij komt haar persoonlijkheid steeds meer tevoorschijn…
De beste omschrijving van haar karakter op dit moment komt van het consultatiebureau die ik vorige week, met tranen in m’n ogen, heb gebeld om hulp. De aardige mevrouw aan de lijn kon de wanhoop in m’n stem horen en zei: ‘Je hebt gewoon te maken met een pittige temperamentvolle baby met een duidelijke eigen wil!’ Ok, ik zal even uitleggen wat er precies aan de hand is: tot een paar maanden terug hadden we een heerlijk meegaand meisje die al het eten (op een paar dingen na) die we haar voorschotelden gretig consumeerde. Wekelijks stond ik uren in de keuken om de heerlijkste potjes met exotische ingrediënten te stomen/blenden. Haar favorieten? Doperwtjes met verse munt, tartaar en zoete aardappel of basilicum met tomaat, avocado, kip en rijst. Tot een aantal weken terug ineens haar mondje op slot ging. En al m’n potjes in de prullenbak belandden.
Het begon eerst met het weigeren van haar avondeten. Iedere keer als ik met een lepel kwam, sloeg ze die weg en draaide recalcitrant haar hoofdje weg. Daarna weigerde ze haar potjes fruit en uiteindelijk begon ze ook haar lunchbrood weg te gooien op de grond. Dus wat deed ik? Ik begon te entertainen alsof ik jaren op de kleinkunstacademie had gezeten. Na allerlei tevergeefse trucjes was ik ten einde raad en dus heb ik als laatste wanhoopsdaad het consultatiebureau om hulp gevraagd.
Het advies? Blijkbaar is Emilie dol op spelletjes, dus tegenwoordig hebben we drie eetmomenten thuis waarbij we haar eten in behapbare stukken voorschotelen en haar vervolgens compleet negeren. Erg moeilijk in het begin, want het eten werd in meer of mindere mate de kamer in geslingerd, maar het werkt! M’n meisje eet weer! En dus gaan we deze baby-pubertijd-fase de baas zijn. 1-0 voor ons (papa en mama houden ook van spelletjes). Andere moeilijke fases? Bring it on!
You might also like
