Moederen in een ander land, hoe gaat dat eigenlijk? Mama Glossy zocht de wereldbol af naar de leukste mama’s. Deze keer reizen we af naar Ibiza, waar Mirjam woont, samen met haar man Nicolaas en kids Moïs (15), June (13) en Wolf (4).
Cafe con leche
Op dit moment zit ik met mijn laptop bij Can Curune. Een buurt restaurant waar alle locals ’s ochtends vroeg hun café solo of con leche komen drinken, mét of zonder een chupito. Een likeurtje om hun dag mee te beginnen. Ik heb net mijn oudste zoon Moïs van 15 jaar naar het vliegveld gebracht omdat hij een lang weekend naar Nederland mag. Hij mist zijn vrienden en zo en dan mag hij even terug. Eigenlijk zit ik hier mijn tijd uit met een koffietje omdat ik over een half uur een gesprek over hem heb op school. El instituto. Het gaat niet zoals we gehoopt hadden en er moet een oplossing komen. Daarnaast moet ik met mijn liefste engelen hoofd vertellen dat mijn kind vandaag niet op school is omdat hij ziek is.
De beslissing
Bijna precies een jaar geleden vertrokken we met ons hele gezin naar Ibiza. Ikzelf, Mirjam, 37 jaar *getsie*, mijn man Nicolaas die nu 42 is en onze drie kinderen; Moïs dus, puber pur sang, June, van bijna 13 en kleine Wolfje die net 4 geworden is. Daarnaast hebben we onze hele inboedel van 70 kuub meegenomen en onze hond, kat en drie paarden ook. Het leek wel een volksverhuizing. Mijn god, wat een opgaaf was dat! Van Amsterdam Zuid naar Ibiza dus. Magical Island. Om heel veel redenen eigenlijk. Om te beginnen; ons hectische en drukke bestaan in Amsterdam. Het gevoel geleefd te worden in plaats van te leven, of in ieder geval te genieten van wat je doet. De scholen, de clubjes, de bijlessen, het werk, ons sociale leven, de paarden die op een manege niet heel dichtbij stonden, de hond die uit moest óók als het regende en dan vervolgens als één modderbaal ons appartement in Amsterdam weer in moest. Dat soort dingen. Die dingen die allemaal moesten. Het steeg ons boven het hoofd. En opeens bedachten we dat we altijd nog de wens hadden om met de kids in het buitenland te wonen. Afzonderlijk van elkaar hadden Nicolaas en ik dat vroeger ook gedaan en het leek ons geweldig die stap mét het gezin ook nog eens te zetten. Maar als we dat echt wilden doen, dan moesten we wel voort maken. Want Moïs werd al bijna 14.
Alles anders
Ibiza werd al snel geopperd; we waren er dikwijls geweest en hadden fijne herinneringen aan onze vakanties daar. Ik heb altijd geroepen dat ik daar nog eens zou gaan wonen. Daarnaast is het logistiek prima te doen; totaal ergens anders, maar als het moet ben je binnen een paar uur weer in Nederland. En voor familie en vrienden ook nog te overzien. Hoe heerlijk als je standaard een vakantie adres hebt bij je dochter of neef in Ibiza!
Maar zeker óók om het klimaat. Niet alleen qua temperatuur (wat een god bless is trouwens), maar ook maatschappelijk gezien. De regen kwam onze strot uit, maar het beleid in Nederland onderhand toch ook een beetje. Daar zal ik verder niet op in gaan, maar ik heb me dikwijls niet prettig of zelfs onveilig gevoeld in Nederland c.q. Amsterdam. Ook voor onze kinderen leek het ons een fantastisch bijdrage aan hun opvoeding om een andere taal te leren en je onder te dompelen in zo’n andere cultuur. Want dat is het; alles anders. Zo’n prachtig landschap, de ruimte, de natuur, wie zou zijn kind daar nou niet op willen laten groeien. Ik heb me geen moment rottig gevoeld over onze keuze. Elke dag ben ik dankbaar dat we deze stap hebben genomen en dit avontuur zijn aangegaan.
Ibiza
In de ochtend op 2 september 2014 kwamen we aan. Mijn man en oudste hadden de reis per auto en boot afgelegd, zodat we in eerste instantie onze eigen auto zouden hebben. En precies op het zelfde tijdstip landde het vliegtuig waarmee ik met mijn dochter, jongste zoon, hond en kat arriveerde. We reden met een huurauto erbij naar ons nieuwe thuis in het noorden van het eiland waar we vóór de zomer een heerlijke oude finca hadden gevonden met zoveel land eromheen, dat we onze paarden gewoon in de tuin konden zetten. Wat een droom! Een week later arriveerde het stel, tezamen met onze inboedel waarna het feest kon beginnen. Uitpakken, inpakken, schilderen etc. We hadden twee weken voor de kids op hun nieuwe scholen zouden gaan beginnen en het feit dat we nu eindelijk een zwembad in de tuin hadden, (überhaupt een tuin hadden!) maakte de rest van de vakantie compleet!
Geen appeltje-eitje
We hadden besloten de kinderen allemaal op openbare scholen te plaatsen. Omdat die niet al te ver waren, goed bekend stonden en omdat ze zo het snelst de taal zouden leren. Achteraf, een jaar later, weet ik niet of dat de beste keuze was. Op Ibicenco scholen worden de lessen namelijk in het Catalaans onderwezen. Dat is de voertaal en dus nummer 1 prioriteit om te leren. Maar daarnaast moeten ze óók Spaans leren en worden al hun reguliere andere lessen onderwezen in het Catalaans. We hadden gehoopt dat ze na een jaar de taal wel eigen zouden zijn, en wij ook, maar helaas blijkt dat gewoon toch echt langer te duren. En je kunt je voorstellen dat geschiedenis in het Catalaans, of wiskunde -ik noem maar wat- geen appeltje-eitje is. Er zijn wel privé-scholen op het eiland waar de lessen in Engels worden gegeven, maar voor €1000,- per maand, pér kind, (en dan hebben we er drie!) is dat helaas (nog) geen optie.
En dus heb ik vandaag een gesprek op school. Moïs zit nu al in de derde en het systeem is hier dusdanig anders, dat het volgend jaar, in de vierde klas, al erop of eronder is. In Spanje worden namelijk 4 ‘brugjaren’ gehanteerd, waarna je óf je VMBO diploma op zak hebt (soort van), óf nog twee jaar verder kan studeren, wat ze hier ‘bachelor’ noemen. Dat is vergelijkbaar met havo/vwo, waarmee je kan gaan studeren in bijvoorbeeld Barcelona. Van levensbelang dus dat je de taal leert, aangezien ook in Barcelona Catalaans gesproken wordt. En het op dit moment loopt het allemaal dus niet helemaal lekker. Niet omdat hij zich misdraagt, maar puur omdat de taal zo’n struikelblok is, dat examens bijna niet te doen zijn.
Als er al een nadeel is van wonen op Ibiza, dan is dat het. Ik vind dat heel lastig, zeker als ik zie dat hij er zelf ook echt niet gelukkig van wordt. Stel je voor dat je in een klas zit waar je niemand kan verstaan. Vreselijk. Dus daar moet een oplossing voor komen. Gelukkig heb ik een waanzinnig leuke bijles juf gevonden die ons gaat helpen en zijn de leerkrachten op school ook echt wel met hem begaan.
Vier talen
Mijn dochter is wat makkelijker, of die dóet er in ieder geval makkelijker over, plus dat ze een klas lager zit en dus meer tijd heeft. Ze maakt makkelijk vriendinnen en is wel zo’n vlindertje die overal haar weggetje vindt. Een echte studiebol is ze niet, maar ik denk dat zeebeer prima op haar plek is.
Ons kleinste ventje begon het afgelopen jaar met school toen hij net drie jaar was geworden. Heel normaal in Spanje. Het heeft even geduurd voor hij het leuk vond, (taal barrière uiteraard) maar hij gaat nu met plezier naar school. Ook hij zit op een publiek schooltje, maar er zitten ontzettend veel buitenlandse kinderen op. Het leuke is dat hij nu al Spaans, Catalaans en Engels begint te kletsen. Hij is net begonnen op voetbal en ook zwemles staat vanaf volgende week op de kaart. Dit mannetje groeit op met de taal en zal er dus veel minder hinder van ondervinden dan onze oudste kinderen. Wat een rijkdom als je straks vier talen vloeiend kan spreken. Nederlands, Engels, Catalaans en Spaans.
Werk
Wijzelf zijn verder eigenlijk alleen maar verhuisd. We doen precies hetzelfde als in Nederland alleen genieten we hier constant van onze omgeving, nieuwe internationale vrienden en het feit dat we zoveel buiten kunnen zijn. Ik fotografeer en ik schrijf (ik ben zelfs eindelijk begonnen aan mijn grote project: een boek met vegetarische recepten!) en mijn man ontwikkelt identiteiten voor bedrijven. Branding dus eigenlijk en veel daarvan doen we samen. Alles online, dus waar we zitten maakt niet veel uit. Ik vlieg zo nu en dan terug naar Nederland voor fotoshoots en dan maak ik weer een rondje beste vrienden en familie. Wolfje gaat standaard mee en de oudsten wisselen elkaar om de beurt af. Vaak komen we veel bekenden tegen op het vliegveld. Het is echt een komen en gaan op het eiland. En ook voor de kinderen is het belangrijk af en toe terug te gaan; het is niet dat zo dat ze graag naar Nederland willen, maar hun vrienden missen ze wel. Gelukkig zijn de zomers er om de schade in te halen. 3 maanden vakantie!!
Guesthouse
Omdat onze finca een heel apart guesthouse heeft met een eigen entree, hebben we besloten om het de afgelopen zomer te verhuren via Airbnb. Korte vakanties van maximaal een week. Het was een groot succes. Mensen hebben het er heerlijk gehad, met uitzicht over de paardjes, midden tussen de bergen. We zaten de hele zomer volgeboekt. Het gaf ons de ruimte om de zomer wat relaxter te doen en ook onze eigen vrienden en familie te kunnen ontvangen. Die zijn per slot van rekening echt met vakantie en verwachten ook dat je wat tijd voor ze hebt. We hebben gelukkig genoeg ruimte kunnen creëren zonder dat we elkaar niet in de weg liepen. Al kan het in het hoogseizoen zó warm worden, dat er van veel activiteit toch geen sprake is. Dan is het heerlijk drankjes drinken in de schaduw aan het zwembad.
De vakantie zit er (eindelijk!) weer op en ik ben blij dat we weer ‘gewoon’ aan het werk zijn. Dat de kids weer op school zitten en het weer wat koeler is. Dat we weer lekker creatief kunnen zijn en weer iets minder wijn hoeven in te slaan! We hebben genoten afgelopen zomer maar het was wel ongelooflijk druk! Volgend jaar gaan we er zelf denk ik ook even vandoor. Lekker op vakantie en niks doen, zalig! Ik kan me er nu al op verheugen.
Ondertussen is het tijd om mijn café con leche af te rekenen en richting El instituto te rijden. Terwijl ik een vliegtuig over mijn hoofd hoor vliegen bedenk ik me dat Mo al wel in de lucht zal zitten en ik zo in het Spaans moet gaan vertellen dat hij vandaag niet op school is omdat hij thuis ziek op de bank ligt. Ach ja, het leven van een moeder is echt overal hetzelfde.
Meer weten? Kijk eens op mijn sites: www.veggieverymuch.com en www.mirnicology.com.
Wist je dat…
– Op Ibiza worden verschillende talen gesproken. Sowieso dus Catalaans en Spaans, maar ook nog het typische Ibicenco dialect.
– In de winter is het eiland heel stil, en het kan ook serieus erg koud en vochtig worden!
– Het club gedeelte in Ibiza is relatief maar heel klein. Het centreert zich vooral rond de stad. De rest van het eiland heeft een prachtige natuur waar je een heerlijke relaxte vakantie kan hebben. Ook met kinderen.
– Na de serie Verliefd op Ibiza is het eiland nog veel populairder geworden bij Nederlandse toeristen.
– Het kan in juli en augustus soms wel 45 graden worden.
– De grote rots voor de kust van Cala d’Hort in het zuiden van Ibiza heet Es Vedera en er zijn talloze mythen en legende over verteld. Zo zou het een landingsplaats zijn voor UFO’s, was het vroeger het eiland van de sirenen en is het de top van de gezonken beschaving Atlantis. Feit is in ieder geval dat extreem hoge concentraties van metalen en mineralen een bijzonder zwaar magnetisch veld rond het eiland creëren , wat het tot de 3de meest magnetische plaats op aarde maakt, en ervoor zorgt dat kompassen storen en sommige gevoelige individuen erdoor beinvloed raken
Meer verhalen van expatmama’s lezen? Klik hier!
You might also like
