Moederen in een ander land, hoe gaat dat eigenlijk? Mama Glossy zocht de wereldbol af naar de leukste mama’s. Deze keer reizen we af naar Tenerife, waar Mirjam woont, samen met haar man Luca, zoons Matt en Noah en dochter Tess.
Mirjam vertelt…
Nooit gedacht dat ik in het buitenland zou gaan wonen, ik hou van Nederland! Maar ja, het is me overkomen. Tijdens mijn werk als stewardess ontmoette ik aan de andere kant van de wereld de liefde van mijn leven. Ik heb mijn leven in Nederland vaarwel gezegd en vertrok, inmiddels getrouwd met Luca, naar de Malediven.
Na 2 jaar werd Matt geboren (in Nederland) en toen hij 7 weken oud was vlogen we terug naar huis, de Malediven. Wij wisten wel dat we vóór Matt een jaar of 3 zou zijn, we beter van de Malediven weg konden gaan. Het is geen land om je kinderen groot te brengen en op te laten groeien. De eilanden hebben geen voorzieningen, geen scholen, geen vriendjes om mee te spelen, en ook de moslimcultuur was voor ons een reden om aan de zoektocht naar een nieuwe bestemming te beginnen.
Waar gaan we heen?
Niet Italië (waar Luca vandaan komt) en niet Nederland. Iets nieuws moest het worden, een plek waar we het samen moesten doen. Duidelijk was wel dat we dichter naar Europa wilden, dichter bij familie en vrienden, want die worden toch belangrijker zodra je kinderen hebt. En het moest ook een plek zijn waar we als duikinstructeurs het hele jaar door konden werken. Het werd Tenerife. In februari zette Luca zijn handtekening onder het koopcontract van onze eigen zaak, een duikschool met onderwaterscooters, in maart stapten we samen in mijn oude blauwe auto, volgeladen met al onze spulletjes, en in 3 dagen reden we naar Cadiz en maakten we de oversteek naar Tenerife.
De verandering
Echt een oordeel had ik niet over Tenerife. Altijd zonnig, het eiland van de eeuwige lente, maar veel meer wist ik er niet van. Ik sprak geen woord Spaans en dat viel me zwaar. Ik verwachte dat de canarios vriendelijk en behulpzaam zouden zijn, maar daar had ik me echt in vergist. Standaard zeiden ze, je wilt hier wonen?, spreek dan Spaans.
Matt ging al snel de ochtenden naar de peuterspeelzaal en dat is hier fantastisch geregeld, van maandag tot vrijdag met vaste uren. Niet één ochtend in de week, dat kennen ze hier niet, het is alles of niks.
Dat zelfde geldt voor werken, je werkt 5 of 6 dagen in de week, dus je werkt full time of niet. Niet echt praktisch voor moeders, maar zo is het nou eenmaal. De canarios hebben natuurlijk allemaal hun familie in de buurt die helpen bij de opvang van de kinderen.
In 2003 werd Noah geboren, een hele ervaring, helaas niet echt een fijne. Luca mocht in het ziekenhuis niet mee naar binnen. Hij werd om 22.30 op de hoogte gebracht van de geboorte van Noah die om 21.30 was geboren. Na de geboorte werd Noah direct naar de babykamer gebracht en daar lag ik dan, zonder man, zonder kind, tussen zieke mensen, want een kraamafdeling kennen ze niet. Je blijft standaard 48 uur in het ziekenhuis na een bevalling en Matt mocht niet naar binnen, want dat is een norm, kinderen onder de 12 mogen het ziekenhuis niet in. Wat was ik blij toen ik naar huis mocht. Kraamhulp bestaat hier niet, want ook daarvoor heb je familie, maar gelukkig kwam mijn zus, Ilya, en ik was in no time weer de oude.
Familia Numerosa
Toen ik in 2007 opnieuw zwanger was, besloot ik dat ik absoluut niet in hetzelfde ziekenhuis wilde bevallen. We vonden een verloskundige die al jaren op Tenerife thuisbevallingen deed. Een geweldige ervaring. De hele nacht lagen Luca en ik met twee verloskundigen in de huiskamer zacht te praten en weeën weg te puffen, heel bijzonder. Deze keer was oma er om te kramen. Toen Tess ´s middags werd geboren was oma erbij. Ineens waren we een familia numerosa. Zodra je drie of meer kinderen hebt krijg je in Spanje een officiële pas voor de grote familie. Grappig, en heel handig, want je krijgt er vele kortingen en voordelen mee, altijd leuk.
Vanaf het begin wisten wij al dat we niet midden in het toerisme wilden wonen, maar dat was nog wel een ding. Je woont hier of in een appartement of in een villa. Die villa konden we niet betalen en een appartement leek me echt te klein. Gelukkig vonden we in een nieuwe wijk een huis met een tuin, verschillende terrassen en een binnenterras. En daar wonen we nog steeds.
Naar school
De beste openbare school van Tenerife (inclusief schoolbus en warme maaltijd voor dat ze naar huis gaan) ligt gelukkig in dezelfde zone, dus de kinderen hebben een heerlijke schooltijd.
Eén van de vooroordelen die ik had, was over het onderwijs op Tenerife. Ik kon me niet voorstellen dat in deze eilandencultuur de kinderen een goede middelbare schoolopleiding zouden krijgen, maar daar kom ik echt van terug. Matt zit in de 4de, en Noah in de 1ste, allebei in de tweetalige klas. Het schoolsysteem is wel echt anders. Ze studeren niet op niveau, alles zit door elkaar en ieder jaar gooien ze alle klassen ook weer door elkaar. Matt en Noah hebben daar weliswaar geen last van, want de tweetalige klas blijft 4 jaar lang bij elkaar en ze hebben ook allemaal een vergelijkbaar niveau.
Relax
Heerlijk hier is het relaxte leven, het vrije bestaan. Je kunt hier altijd zo bij iemand binnen lopen, je bent altijd welkom, komt nooit ongelegen. Wij leven met de dag, er is weinig planning. Je maakt hier geen afspraak om over een paar maanden bij iemand te gaan eten, alles wordt op het moment besloten. Wij houden ervan, altijd buiten, laat eten. De dagen zijn lang met weinig stress.
Wat wel lastig is, is dat de kinderen nergens zelf naar toe kunnen. Je kunt niet op de fiets, want er zijn geen fietspaden, en de bergen maken het ook onmogelijk. Het openbaar vervoer is slecht, dus het is altijd halen en brengen.
Van guiri tot canarios
Ik kan wel zeggen dat ik nu na 14 jaar echt ben opgenomen door de canarios, ik ben geen guiri (buitenlander die niet integreert) meer. Ik hoor op verjaardagen bij de canarios en dat maakt me trots. Het heeft me heel wat tranen gekost, maar nu voel ik me thuis.
Ik heb Spaanse vriendinnen, maar ook een paar dierbare Nederlandse vriendinnen hier. Nederlanders die ik bij toeval leerde kennen, want ik heb ze nooit bewust opgezocht. Miranda, ‘mijn zus van Tenerife’, en ik reden dagelijks achter elkaar aan van de peuterspeelzaal naar huis. Tot ze me op een ochtend stond op te wachten. Ze wilden toch eens vragen of die Nederlandse sticker op mijn auto betekende dat ik Nederlandse was. Zo ontstond een dierbare vriendschap tussen onze gezinnen. We bleken zelfs bij elkaar in de straat te wonen.
Is het moeder zijn in het buitenland anders? Dat weet ik niet, omdat ik nooit moeder in Nederland ben geweest. Onze kinderen voelen zich Spanjaarden. Spaans is hun eerste taal. Ze spreken gelukkig goed Nederlands en gaan graag naar NL op vakantie, maar Tenerife is thuis!
Wist je trouwens dat…
- Op Tenerife hebben we een aantal keer per jaar zandstormen vanuit de Sahara, met als gevolg dat alles bedolven raakt onder een laag rood zand;
- Voor de kust woont een grote groep walvissen die dagelijks te zien zijn;
- Bij de eerste de beste regenbui gaan de scholen dicht;
- De Canarische eilanden liggen dichter bij Afrika dan bij Spanje;
- Drie koningen (6 januari) wordt gevierd als het grootste kinderfeest (zoals sinterklaas) met optocht en kadootjes.
Meer verhalen van expatmama’s lezen? Klik hier!
You might also like
