Natascha Farrell – housewife (not so desperate)
Moederen in een ander land, hoe gaat dat eigenlijk? Mama Glossy zocht de wereldbol af naar de leukste expatmama’s. Deze keer reizen we af naar Seattle, waar Natascha (44) samen met haar man Donald en hun drie zoons Aidan (13), Kane (11) en Skye (9) woont.
Natascha vertelt…
We hadden al vaker aanbiedingen gekregen om in het buitenland te werken, maar toen we de mogelijkheid kregen om naar Amerika te gaan, hebben we geen seconde getwijfeld. Donald is half-Amerikaans en dit was de ultieme gelegenheid voor de kinderen om behoorlijk Engels te leren praten en de Amerikaanse cultuur beter te leren kennen. Toen Donalds werkgever een vast aanspreekpunt bij de Boeingfabriek in Seattle zocht, zaten we dus binnen een paar maanden in het vliegtuig en lag ons hele hebben en houden op een boot om de oceaan over gevaren te worden.
Het idee
Amerika is een land dat tot ieders verbeelding spreekt. In Nederland worden we op tv overspoeld door Amerikaanse series en de meesten van ons denken dan ook precies te weten hoe het er daar aan toe gaat. Ik ook. De kinderen zouden na een kommetje cereal door de schoolbus opgehaald worden om naar een 90210-achtige school te gaan, met lockers, een verzorgde warme lunch en vooral veel dances. Ik zou het in de tussentijd druk hebben met de tuinman en mijn personal trainer en nog even, vlak voor de schoolbus weer voor de deur zou staan, mijn nagels/haar/gezicht laten opleuken. Tijdens de lunch heb ik een vorkje geprikt met andere expatvrouwen en in de namiddag rij ik me het schompes om de koters op tijd op honkbal of vioolles te krijgen. Toen ik in het vliegtuig achterover leunde zag ik mezelf als ware Pinterest-fan in zo’n oversized keuken cheesecake en turkey maken, gewoon als dagelijkse bezigheid.
Integreren of niet?
De belangrijkste vraag toen we over emigratie nadachten, was in welke mate je gaat integreren. Alhoewel we dat van buitenlanders in ons land wel verwachten, zijn expats toch geneigd dat niet te doen. We bezoeken Nederlandse clubs en mengen ons voornamelijk onder expatfamilies.
De afweging begon al bij het zoeken naar een huis: gaan we tussen de Amerikanen of tussen andere expats wonen? Daarmee maak je ook meteen de keuze: een all American of gemengde school? Er is van alles te zeggen voor een multi-cultischool, maar één van de redenen waarom wij naar Amerika gingen was om de cultuur en de taal goed te leren kennen. Wij kozen dus voor de all American lifestyle en hebben geen contact gezocht met andere expats.
The Netherlands
Ten tijde van de grote oversteek spraken de kinderen tien woorden Engels, binnen twee weken deden ze op school al aardig mee en na twee maanden hoorde geen mens meer dat ze ooit ergens anders hadden gewoond. Na een half jaar vonden ze het zelfs makkelijker om onderling Engels te praten. Ik ben dus de enige in het gezin die hier als buitenlander wordt gezien.
Ontmoetingen met nieuwe mensen lopen bij mij ook altijd volgens een vast stramien: ‘Hey, how are you?’. En als ik dan in mijn beste Engels antwoord dat het wel lekker gaat, kan ik wachten op een: ‘Where are you from?’. Amerikanen zijn dol op accenten en verzot op Europa, maar of ik nou Holland of netjes The Netherlands zeg, er valt altijd een stilte. Aan de andere kant van de wereldbol kan je waarschijnlijk nog tot in einde van dagen ‘Gullit’ roepen, maar hier is Europa bij de gemiddelde Amerikaan een verzameling landen die heel erg op elkaar lijken, en Engeland. Dan hebben we ook nog de verwarring Deutsch en Dutch en niemand die er meer een touw aan vast kan knopen. Amsterdam ligt in Denemarken en Zweden en Polen zijn buurlanden.
Dat betekent overigens niet dat Amerikanen zo oppervlakkig zijn als vaak wordt gedacht. Die misvatting is een moeilijk te omschrijven, maar goed te voelen cultuurverschil. De mensen hier zijn buitengewoon hartelijk in de omgang en blijven in alle situaties beleefd en positief. Dat is een groot voordeel als je niet van pessimisme houdt en je ergert aan onverschilligheid. Misschien is het naïef van me, maar op straat aangesproken worden omdat je een leuke jas draagt of een kassajuffrouw die vraag of je een fijne dag hebt, ik knap er enorm van op.
Naar school
Na de verhuizing wist ik niet over wie ik me meer zorgen moest maken: de jongste die bij de kleuters begon, de oudste die naar 4th grade (groep 6) ging of toch de middelste die houdt van zekerheden, maar het waren zorgen om niets. De eerste dag kwamen ze superenthousiast thuis en dat is daarna gelukkig niet minder geworden. Vanaf het begin werden ze nog dagelijks een kwartiertje apart genomen voor een extra taalles, totdat ze voor het English as a Second Language-programma slaagden en Engels als hun eerste taal werd beschouwd.
Je kunt hier kiezen tussen een public school (gewone school), een private school (niet door de overheid betaald of gereguleerd) of homeschooling. Als je kiest voor de gewone school ben je niet vrij om te kiezen naar welke school je je kind wilt sturen, want waar je woont, ga je naar school. Dat klinkt als een beperking, maar is vanuit de overheid bekeken wel heel efficiënt, omdat ze kunnen schuiven bij een veranderende demografie, waardoor de scholen goed bezet blijven. De kostenbesparing vloeit weer terug naar de scholen zelf, want dat scholen hier rijker zijn dan in Nederland, daar is geen twijfel over mogelijk.
Jammer…
Zoals elk land heeft ook Amerika mindere kanten. Medische kosten zijn hier niet gesubsidieerd of gereguleerd, waardoor een beugel voor je tiener ineens niet 2.500 euro kost, maar 10.000. Daar valt bijna niet tegenop te verzekeren, zodat er bij elke collega, klasgenoot of buurvrouw die in het ziekenhuis eindigt, een inzameling moet worden gehouden.
Een ander zorgelijk punt is dat ik in de sportwinkel ook gewoon een wapen kan kopen en iedereen er hier één lijkt te hebben. Op scholen zijn ze voorbereid voor die ene depressieve vader/tiener/buurman die doordraait: aan de drills voor brand en aardbevingen is sinds Sandy Hook ook die van intruder toegevoegd. In een zogenaamde lockdown oefenen de kinderen wat ze moeten doen als er een gewapende indringer is. Dat valt me zwaar en ik vraag me af wat er dan in het hoofd van een kind omgaat.
Lekker gezond
Seattle ligt in Washington State (niet te verwarren met Washington D.C. dat aan de andere kant van Amerika ligt) en wordt gezien als één van de gezonde staten. Het beeld van volgevreten Amerikanen die hun kinderen pizza als ontbijt geven, een hotdog voor lunch en een hamburger ’s avonds voor de televisie, gaat hier niet op. Zelfs de lunch op school is al jaren geleden aan een grondige herziening onderworpen en whole grain en de salad bar zijn niet meer weg te denken.
Tel daar de schone lucht, de prachtige natuur en de sportcultuur bij op en mensen zijn meer outdoors dan binnen te vinden. Washington State heeft de bijnaam Evergreen State door de grote hoeveelheid (naald-)bomen en is een uitstekende plek om je koter verslaafd aan het hiken te krijgen. Door het ontbreken van grote industrieën en een lage bevolkingsdichtheid, is de lucht hier ook nog eens blauwer dan blauw.
De ervaring
Wonen in Seattle is voor alle leeftijden een heerlijke ervaring. Amerika is bijzonder kindvriendelijk en het optimisme dat van de Amerikanen afstraalt – Yes, you can! – werkt aanstekelijk.
Alhoewel ik geen innige relaties onderhoudt met de tuinman of personal trainer, heb ik ze tot mijn grote vreugde wel, en met Thanksgiving dank ik mijn mans werkgever op mijn blote knietjes dat we dit zomaar mee mogen maken en schuif ik een grote turkey de oven in.
Het enige probleem: de kinderen willen nergens anders meer wonen.
Wist je trouwens dat…
- Seattle niet aan de kust ligt?
- Het helemaal niet zo vaak regent in Seattle?
- Seattle homebase is van Starbucks en Microsoft?
- …en Seattle ter hoogte van Normandië ligt?
You might also like
