Ik ben Priscilla, 30 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 15 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/Shi Tzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die (als alles volgens de planning verloopt) in januari online gaat, Stijlicoon!
Was Bobbi wel gepland? Een vraag die ik zeker wekelijks te horen krijg. Nee, Bobbi was niet in de planning, ik wilde het graag allemaal alleen gaan doen en heb daarom gewoon een willekeurige man uitgekozen. Dat wil ik natuurlijk het liefst zeggen, omdat ik er soms nog steeds geïrriteerd door kan raken. Maar ik beantwoord de vraag natuurlijk met: Ja Bobbi was zeker in de planning, alleen niet om het helemaal alleen te gaan doen. Want niemand zit er op te wachten dat de vader van je kind bij 12 weken weggaat. Of beter gezegd dat je wordt gedwongen om de keus te maken om de vader van Bobbi, lees Mr Wrong, eruit te zetten. (Voor het gemak noem ik hem zo)
Ik kon niet helder nadenken tijdens mijn zwangerschap en na mijn bevalling maar ik was helder genoeg om de keus te maken en ervoor te kiezen om het alleen te gaan doen met Bobbi. Wat een hel weken waren dat, niet omdat ik het zo zwaar had met mijn dochter maar omdat ik het plaatje dat ik voor ogen had, ineens in duigen was gevallen. Ik schaamde me zo erg. Weken, maanden lang heb ik nog volgehouden dat wij nog bij elkaar waren en het hartstikke goed ging. Spoor je ook niet zou je denken maar ik was zo bang voor de meningen die mensen zouden gaan uiten.
Achteraf denk ik waar heb ik mij zo druk om gemaakt? Ik was niet de eerste alleenstaande moeder en ook zeker niet de laatste. En ook zeker niet de manier waarop ons “sprookje” is geëindigd. Op het moment hoor ik niet anders dat gezinnen uitelkaar gaan met een kind onder de 2 jaar. Het lijkt bijna wel een trend. Ik heb van alles bedacht wat het kan zijn bij een man zodra een vrouw bevrucht is. Eerst is alles spannend, het nieuws aan iedereen te kunnen vertellen maar zodra je begint de groeien is het weg. Geen interesse meer niets. Het woord vluchtgedrag heb ik ook nog opgezocht en het zou allemaal wel goedkomen zodra de kleine er is. Nou bij mij niet en ik ben achteraf enorm blij dat mijn lieve dochter op de wereld is gezet door Mr Wrong en mij. Sommige mensen zijn passanten in het leven en zo ben ik het ook echt gaan zien.
Toch blijf ik geloven in een gezin en zou ik ook graag een 2e willen als dat mij gegund is. Een broertje of zusje voor Bobbi. Dat Bob weet hoe het is om in een gezin op te groeien, ze merkt er nu helemaal niets van gelukkig en gaat ze elke dinsdag naar haar vader->Mr Wrong en is ze om de zaterdag een dag bij hem. Wat mis ik haar als ze er niet is, maar des te leuker als ze weer vrolijk binnenkomt en mij een zoen geeft.
Ik kan smelten als ik gezinnen zie die een goede balans hebben weten te vinden. Samen dingen doen zoals het hoort, toch weet ik dat dat mij ook te wachten staat en blijf ik positief…
Voor alle mama’s die dit lezen, geen paniek, ik heb toevallig Mr Wrong getroffen en dat geldt niet voor iedereen…
Volgende week een nieuwe blog van mij met happy moments…
Xoxo Priscilla
You might also like
