Als je kind naar school gaat denk je dat het wat rustiger wordt. Deels is dat ook wel zo, maar ik weet nu na ruim een maand school ook wel dat er heel veel drukte bij komt. Cody zit op een hele leuke, maar ook enorm actieve school met veel uitjes, voorstellingen, themaweken en natuurlijk een schoolreisje.
Al in zijn eerste week kwam de aanmelding voor het schoolreisje en de vraag welke ouders willen helpen. No way dat ik hem al alleen op schoolreisje laat gaan, dus de schoonouders mogen Roza een dagje vertroetelen en ik ga op pad met de kleuters. Dat soort beslissingen neem je altijd in een opwelling en pas later dacht ik er ook aan dat ik dan dus ook daadwerkelijk een volle dag tussen een grote groep kleuters zit. Ik vind wegbrengen en ophalen al een enigszins gestreste situatie dus ik wordt toch wat nerveus.
Gelukkig wordt alles met militaire precisie voorbereid en hebben we de week van te voren al een informatiebijeenkomst. In de klas, in de kring, op de kleine kleuterstoeltjes en luisteren naar de juf. Ik voel me ineens weer heel klein. Er ontstaat vrij snel zo’n oeverloze discussie over hoe je erheen moet rijden en ik (zonder auto) dwaal al weer wat af met mijn gedachten. Ik schrik weer wakker als ik hoor dat er 140 kleuters meegaan! Gelukkig wel met ervaren juffies en ook nog eens 50 ouders. Maar dat zijn nog eens andere aantallen dan ik van vroeger ken op mijn schooltje met totaal zo’n 60 leerlingen.
Het thema is indianen en ik moet dus ook nog verkleed. En dat levert de volgende stress op. Je wil toch een beetje leuk overkomen voor al die ouders en ook nog eens een overtuigende indiaan zijn voor Cody. Gelukkig is daar mijn schoonmoeder en komen al Pepijn’s oude indianen spullen en haar sieradenkist tevoorschijn. Ik weet niet of Cody de prachtige vintage tooi van zijn vader op die manier waardeert, maar ik vind het wel een leuke accent voor de dag.
En dan is de dag zover. Ik ben bijna nerveuzer dan Cody. Het weer is gelukkig fantastisch dus dat is een goed begin. Alle kindjes worden in een bus gezet en de ouders rijden erachter aan. Cody zwaait blij vanaf de mooiste plek in de bus, trots zit hij bovenin bij het voorraam. En ik slik even. Weer zo’n loslaat momentje. Al ons kostbaars rijdt daar zomaar weg in zo’n grote bus het verkeer in. Wat een gewicht op de schouders van die chauffeur.
En wat is het een leuke dag uiteindelijk. Een prachtig gebied met een boerderij, een speeltuin, spelletjes voor de kids en heerlijk weer. Ik ben ingedeeld bij de smink en heb de enorm uitdagende taak om 3 indianenstrepen op iedere wang te zetten die langskomt en als ik er één heb die wild wil doen dan doe ik een extra streep op de kin. Een mazzeltje eigenlijk want tussendoor zitten we heerlijk in het zonnetje en leer ik wat moeders kennen en help ik af en toe even bij wat spelletjes. Cody komt af en toe even langs rennen en is wel enorm blij met af en toe die knuffel en gaat daarna ook weer mee met zijn dag.
En de dag eindigt natuurlijk traditioneel. De bus komt aan en is leeg! Meteen krijg ik weer jeugdherinneringen. Giebelend verstopten we ons aan het eind van de dag onder de stoelen en waren overtuigd dat onze ouders echt dachten dat de bus leeg was. En dus roepen wij nu ook braaf oeh en ahh als de juf zegt dat het veel te leuk was daar. En we juichen hard als de kindjes blij onder de stoelen uitspringen.
Ik neem m’n uitgeputte indiaantje lekker mee naar huis. Er zullen vast nog veel uitjes volgen, maar ik ben er weer bij. Wat een feest!
You might also like
