Tess (30) ,mama van Nova (3) en Jula (1), vrouw, stresskip en een tikkeltje chaotisch. .’Ik blog over alles wat me bezig houdt’. Ongezouten columns vol zelfspot en leedvermaak, maar ook serious business. Alles kan de aanleiding zijn voor een blog. Een interview met Barry Atsma bij Linda’s zomerweek. Mijn dochter Nova die vraagt; ‘Mama waarom heb jij kuiltjes in je billen?’ Niet te versmaden lekkere coquilles, een eigenwijze Sauvignon Blanc, een bezoekje aan de Kopenhagen fashion-week, maar ook tranen met tuiten en een leven vol pijn. Dat en veel meer is mijn wereld. De wereldvantess
“Dat is de ambulance-gebroeder, mam, die gaat je hoofd vermaken, en dan wil ik jouw ijsje..”
LINDA Magazine, ik hou ervan, en dan met name de rubriek, ‘Stom’, vind ik heerlijk! Gisteren maakte ik voor ‘de wereld van Tess’ mijn eigen actuele ‘Stom’ lijstje. Zo vind ik het dus ‘Stom’ dat dingen bij ons nooit eens ‘van een leien dakje’ gaan. Gewone, gezapige, controleerbare structuur in ons leven zou, for a change, best eens verfrissend zijn.
Ho,stop! Nu hoor ik jullie denken; “Vertel, Tess!!?”…Ok, speciaal voor jullie een voorbeeld van ‘zomaar’ een dag uit de wereld van Tess, inclusief de juicy details!
Men neme: maandag 29 juli jongstleden. Manlief, en Nova-lief zijn jarig. Plan: Ik ben om 8.30, sharp, in de Appie, voor taart, koffie, hondenvoer, een Sauvignon(!), en een suprise- verjaardagsontbijtje, mét croissants en verse jus!
Als ik de auto wil starten, produceert het ding (ja ding, want ik heb nl. zero, niënte met auto’s…) echter niet meer dan een vaag gepruttel. Heb ik dat? Er zit niets anders op dan beroep te doen op een beetje testosteron van mijn wederhelft. Ik zie ik meneer denken: “Tess, wat heb je nu weer ge(mis)daan?!…” Vrouwen en techniek; geen goede combinatie.
Op Mr testosteron zijn voorhoofd staat geschreven; ‘dit varkentje was ik wel even’. Hij kruipt achter het stuur. Als hij echter de sleutel van het contact omdraait, blijkt dat ik (as usual;)) inderdaad gelijk heb. Het beste beessie geeft geen sjoege, gevalletje kaduk! Dan de fiets maar. Mijn verjaardagsjurkje blijkt overigens niet echt ‘fiets- proof‘ en om inkijk te voorkomen fiets ik met gekruiste benen (alsof het doodnormaal is) richting de AH, maar dat boeit even niet.
Nova zit achterop en kletst een uur in de wind (ja,.. woord grapje). Met wapperende lokken bereiken we de AH. Daar loopt, ten opzichte van vorige week, alles nice and smooth. Dan de terugweg….OEPS!! Best veel boodschappen. Behendig probeer ik, met een ferme zwaai, en gevaar voor iemand anders leven, de iets te zware tas op het voor zitje van mijn fiets te slingeren. So far so good. Ik bereik, ietwat ‘sweaty’, ons stulpje.
We gaan met zijn allen lichtelijk ‘geforceerd- relaxed’ aan het ontbijt, want we krijgen straks taart- visite, mijn hoofd moet nog in de plamuur en de ANWB-monteur kan elk moment aanbellen…
Hoe dan ook. De rust lijkt weer weder te keren. Niets is echter wat het lijkt.
Ik loop naar buiten en buk voorover om Jula haar schoentjes aan te trekken. Nog niets aan de hand. Tot ik even later iets te enthousiast omhoog kom en HATSJIKIDEE de punt van onze, half openstaande, deur in mijn hoofd heb. Woman down! Ik stootte me daar toch mijn kop joh,…. allemachtig! Bloed, dit, dat, alles!
Omdat we nog geen vriezer hebben leent manlief, om de bulten te bedwingen, een ‘Festini perenijsje’ bij de buren. Time to cool down!
Je had me moeten zien zitten in mijn jurkje met een Festini perenijsje op mijn hoofd. Twee kinder-oogjes kijken me aan of ik rijp ben voor, niet de minste, inrichting. Hoe kan je nou zo iets lekkers op je hóófd houden, mam? Vervolgens beklimmen en bestijgen mijn nageslacht me om de buit (het ijsje) van me af te pakken, en dan gaat de bel.
Ik realiseer me dat het een enigszins vreemd gezicht moet zijn geweest voor de beste man van de ANWB, maar mijn gedachten worden verstoord door Nova en haar altijd heldere kijk op de wereld. “Mam , ze komen je halen!!”, “Dat is de ambulancegebroeder die gaat je hoofd vermaken, en dan wil ik jouw ijsje!!”
Anyway alle histerie is gezakt, de opa’s en oma’s arriveren en we zitten gemütlich met zijn allen aan de taart en koffie. Als ik Nova en Jula even later met ‘bare hands’ het laatste taartje zie wegwerken, en er meer taart op de verjaardagskledij zit, dan in de buikjes…, kan ik een klein lachje niet bedwingen…Welcome to my life, my chaos!
With Love, Peace & Hapiness!!
xoxox
Tess
Note to: Mijn trouwe lezers! Bedankt voor het lezen, de reacties (vind ik heel erg leuk!), en alle support rondom mijn kaakoperatie. 15 augustus is het zover. Keep you posted (voorzover dat lukt). Hou Mamglossy en de wereld van Tess in de gaten!
You might also like
