Tess (30) ,mama van Nova (3) en Jula (1), vrouw, stresskip en een tikkeltje chaotisch. ’Ik blog over alles wat me bezig houdt’. Ongezouten columns vol zelfspot en leedvermaak, maar ook serious business.
Ken je dat, dat speciale gevoel? Onvoorwaardelijk en puur? Dat het je overvalt en je haast overstroomt van trots? Natuurlijk kennen jullie mammies dat! Om warm van te worden. Week wordt je er soms van. Jouw vlees en bloed. Trots bij alle stappen die gezet worden. Van de eerste stapjes en tandjes die doorkomen, tot plasjes op het potje, of een eerste zwemles. Al die eerste keren zijn even speciaal, en er komen er nog zoveel. Dat kan nog leuk worden.
Dat had ik dus nooit van mezelf gedacht he, dat de waterlanders bij zoiets als een ‘plasje op het potje’ zich bij ons mama’s al kunnen aandienen (oeps, confession). Holy crap, wats gebeurrrt met mij? Als iemand dit mij, voor de komst van de kids, op een briefje had gegeven had ik écht wel hard gelachen. Janken bij pis in een potje? Janken van die geur, die ellende zeker,….. maar tranen van blijdschap, om pis??? Ik heb hier maar één verklaring voor: ‘Moederliefde’, mommy-love, sorry guys.
Dat het bij sommigen van jullie, in het kader van ‘sharing the moment’, zo ver gaat dat er gewoon foto’s van potjes, mét (bruine) inhoud, op facebook geplaatst worden, gaat zelfs deze (ietsepietsie facebookverslaafde) oermama veel te ver hoor..
Okee, nu over naar een recenter ‘mommy– moment’. De eerste zwemles van Nova vorige week. Een beetje zenuwachtig was ik zelfs toen ik daar stond te turen naar mijn kleine ding.
Ze straalde duizend stralen toen ze in de gaten had dat ik het was die daar met haar neus tegen het raam stond. Bewust had ik haar niet verteld dat ik zou gaan kijken. De zwemles en het vervoer wordt vanuit de BSO geregeld en het plan was even stiekem om een hoekje te kijken. Wat was het een mooi gezicht. Veel kindjes hadden hun eerste zwemles al achter de rug, Nova was nieuw in de groep, maar wat deed ze het goed.
Als niet de minste paparazzi stond ik daar, met mijn spiegelreflex camera om mijn nek, als een debiel kiekjes te nemen van mijn grote meid, mijn kroel kipje. Met knikkende knieën, week door de magie van het moment, werd ik overladen door trots. Ik riep nog net niet “Go, kroelkippie, Go!’, thank god!
Vier jaar geleden lag dat ‘kleine kroelkippie’ nog in haar Eva kostuum roze en glibberig te spartellen op mijn buik. Wake up Tess.
Dan onze kleine blonde Jula, die kan er ook wat van hoor. Meters, gaat ze vooruit de laatste week. Elke dag kan ze weer een nieuw woordje toevoegen aan haar vocabulaire. “Ama ,Apa, tiets, bal, koeke, sappe, sssjem en sittu ” Het gaat allemaal zo snel. Dat is dus één van die clichés, he?.. Die ik nu zelf aan den lijve mag ondervinden. Die dingen hoorde ik vroeger mijn ouders of opa en oma zeggen, en dan dacht ik, yeah right. “Meid, het gaat allemaal zo snel, ja toch niet dan!?” zeiden ze dan. Poeh en nu ben ik zelf zo’n muts die, die dingen zegt. Soms voordat ze ik er erg in heb. Gisteren nog op het schoolplein. “Wat gaat de tijd snel he?”…..
Het gaat vanzelf, it’s because i’m a Mom, and i love it!
XXOXX
Tess
You might also like
