Viola, 37 jaar en mama van Tex, een ondeugend maar lief boefje van bijna 2. Samen met papa Bart wonen ze in Arnhem. Viola is momenteel op zoek naar een leuke en uitdagende baan en heeft dus genoeg tijd om met haar passies bezig te zijn. Ze is gek op foto’s maken, (kids)fashion en interieur. En… ze houdt van quotes! Haar motto als moeder: ‘There is no way to be a perfect mother… but a million ways to be a good one!’ Wil je meer van Viola en Tex zien? Volg ze dan op Instagram.
Confessions of a mama…
Voor het eerst vertel ik hoe mijn eerste jaren als moeder waren. Geen gedraai eromheen maar mijn open en eerlijke verhaal. Best lastig, want emoties tonen en ze toelaten is niet mijn sterkste kant. En dat heeft mij behoorlijk wat kopzorgen bezorgd. Of eerlijk zijn verstandig is weet ik niet, maar ik hou mij vast aan het gezegde: ‘Eerlijkheid duurt het langst’.
In de zomer van 2012 ontdekte ik dat ik zwanger was. En ‘ontdekte’ is het juiste woord. Bart en ik spraken weleens over kinderen, maar niet echt serieus. Daarnaast ben ik een twijfelkont en was het nooit het juiste moment. En dan bedoel ik; mijn studie, waaraan ik op mijn 34e was begonnen, moest afgerond zijn. Ons huis, die te koop staat, wilde ik verkocht hebben en zo kan ik nog wel een paar bezwaren noemen. Maar goed, het was zomer en we genoten van onze vakantie op Ibiza. Na een geweldige avond hadden we een… uuhm… leuke nacht. Ik weet nog dat ik zei: “Direct ben ik zwanger”. En Bart antwoordde: “Dat zou mooi zijn! Dus geef ik je nu een liefdesbaby.” Yeah right, dacht ik. En een stem in mijn hoofd zei: Als het zo is, komt het allemaal goed. Tja, je raadt het al… een maand later was het zover; ik was zwanger!
Mijn zwangerschap verliep, op een paar mankementjes na, voorspoedig. Je zou denken dat ik 9 maanden de tijd had om aan het moederschap te wennen. Maar nee, dat bleek niet zo. In mijn hoofd was ik vooral bezig met de bevalling waar ik als een berg tegenop zag. Op 1 april 2013 werd Tex geboren en begon het ‘mama zijn’. Maar dat viel tegen… Tex was een huilbaby en had maar 1 keer per week ontlasting. Diverse onderzoeken, voeding switches en bezoeken aan de huisarts, eerste hulp, ostheopaat en kinderarts volgden. Door de zorgen en de hormonen die door mijn lijf gierden, lag ik nachten wakker. Overdag probeerde ik alles in het gareel te houden. Het was een hel; voor mijn mannetje… maar ook voor mij. Alleen was er voor mijn gevoel geen plaats. Ik moest sterk zijn, doorgaan en wilde mezelf niet laten kennen.
Mijn verlof was allesbehalve leuk en toen ik na 3 maanden aan het werk moest, was ik daar niet klaar voor. Gelukkig kon ik het opbouwen maar na 5 maanden was ik ‘op’. Ik kreeg last van angsten en had een ernstig vitamine-D tekort. Echt depressief was ik niet en volgens de huisarts had ik geen postnatale depressie. Door een aantal sessies bij een psycholoog, vitamine-D preparaten en het luisterend oor van Bart, kwam ik er bovenop. Toen vorig jaar ook nog plots mijn droombaan voorbij kwam, ben ik in het diepe gesprongen en van baan veranderd. Al met al is er de afgelopen 2 jaren veel gebeurd en rust heb ik niet gehad.
Sinds 1 januari 2015 heb ik geen baan meer en natuurlijk ben ik druk op zoek. Nou ja ‘druk’, ik beken dat ik nu zo geniet van Tex en… de rust. Als ik terugkijk, ben ik blij dat die periode achter de rug is. Maar spijt van onze nacht op Ibiza heb ik niet. Tex is een wonder, die ons in de schoot geworpen is. Hij is het allermooiste wat mij ooit is overkomen en nog iedere dag groeit mijn gevoel voor hem. Het is het dubbel en dwars waard geweest. Morgen wordt hij 2 en gaan we een feestje bouwen. En hoe!
Liefs en x,
Viola
You might also like
