Viola, 37 jaar en mama van Tex, een ondeugend maar lief boefje van bijna 2. Samen met papa Bart wonen ze in Arnhem. Viola is momenteel op zoek naar een leuke en uitdagende baan en heeft dus genoeg tijd om met haar passies bezig te zijn. Ze is gek op foto’s maken, (kids)fashion en interieur. En… ze houdt van quotes! Haar motto als moeder: ‘There is no way to be a perfect mother… but a million ways to be a good one!’ Wil je meer van Viola en Tex zien? Volg ze dan op Instagram.
JONGENSMOEDER
Als klein meisje wist ik het al. Mocht ik ooit mama worden dan kreeg ik een zoon, een wolk van een zoon. De naam had ik ook al bedacht. ‘Guy’ zou de kleine man gaan heten. En om dat niet te vergeten, schreef ik de naam op een briefje en vroeg mijn moeder deze te bewaren. Jarenlang heeft het briefje in haar portemonnee gezeten. En… misschien zit het er nu nog in. Ik moet het haar toch eens vragen.
Op mijn 35e was het zover. Ik werd moeder! Maar hoewel ik altijd wist dat ik een jongen kreeg, sloeg de twijfel toe. Want iedereen, echt iedereen om mij heen zei: ‘Ooo, jij krijgt een dochter. En… ‘Jij bent typisch een meisjesmoeder’. Tja, zou het dan toch? Ik? Een meisje? Ik begon te fantaseren over urenlange shopsessies met mijn kleine grietje, haar eerste bh-tje en de vele vriendjes die de revue zouden passeren. Heel langzaam begon ik aan het idee te wennen.
Na 20 weken zwangerschap was het moment van de waarheid aangebroken; de echo. Nadat we hoorden dat met onze spruit alles in orde was, kwamen de verlossende woorden: ‘Nou, dat is wel duidelijk hoor. Jullie krijgen een… jongetje!’ Natuurlijk waren we enorm blij met onze gezonde boy maar even schakelen moest ik wel. Ik was zo aan het idee gewend geraakt dat ons wondertje een meisje was. Alleen kreeg ik geen dochter maar een zoon. Dus toch… mijn gevoel had gelijk!
Een jongensmoeder, dat is wat ik werd. Inmiddels hadden mijn vriend en ik een waslijst met meisjesnamen. Niet omdat we zo knullig waren om alleen daar naar te zoeken, maar omdat we zoveel toffe meisjesnamen konden vinden. Echter, nu moesten we op zoek naar een jongensnaam. En dat was nog een hele klus. We hebben er stevig over gediscussieerd. Nou ja, gediscussieerd? Ik geef toe dat ik geprobeerd heb mijn zin door te drijven. Want, de namen die ik helemaal het einde vond, vond mijn vriend afschuwelijk en andersom ook.
Maar we zijn eruit gekomen! Ons inmiddels 22 maanden oude mannetje heet… Tex. Kort, krachtig, stoer en origineel. En dat past helemaal bij mij. Net zoals het begrip ‘jongensmoeder’. Ik ben er eentje met 22 maanden ervaring en kan zeggen dat het helemaal het einde is. Lekker gek doen, brullen, klimmen en tenten bouwen. Oude tijden herleven. Want, zelf was ik vroeger een echte tomboy en klom ik in bomen, bouwde ik hutten en deed ik, in de kleren van mijn broertje en de auto van mijn vader, alsof ik Knight Rider was. Telkens weer probeerde mijn moeder mij voor de etalageruit te verleiden met poppen, poppenhuizen en kinderwagens. Tevergeefs.
Naast dat het mijn taak is Tex op te voeden, vind ik het geweldig dat hij dingen doet die niet mogen. Soms, heel soms, doe ik met hem mee. Lekker rebels zijn; ik hou d’r van! Door hem word ik af en toe weer kind en voel ik mij weer die tomboy van vroeger. Mijn hakken ruil ik vaker in voor stoere sneakers en ik sta niet meer urenlang voor de spiegel mijn haar te straighten. Dat heeft toch geen zin met die kleine aap om me heen.
You might also like
