Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (16 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
De eerste woordjes die waren er al vanaf een maand of acht, maar het verschil tussen de ‘aai’, ‘papa’ en ‘ mama’ en de woorden die ze nu met 16 maanden beheerst is bizar. Al vrees ik dat veel woorden voor de buitenwereld nog echt als gebrabbel worden getypeerd, intussen zijn mijn lief en ik behoorlijk wegwijs in de heerlijke, ongecompliceerde taal die ‘ Zoë’s language’ heet. Geen vervoegingen, geen enkel- of meervoud. Hatsee, waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan 😉
Word essentials
“Nee!” Wie ooit de ‘ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee-fase’ bedacht, moet maar eens bij ons langskomen. ‘Ik-ben-16-maanden-en-zeg-nee’ is namelijk een dagelijks fenomeen. Nee (niet dat boekje), nee (niet meer eten), nee (ik kom lekker toch niet als je me roept). Gewoon ‘nee’. En ik begrijp het wel. Als je ‘nee’ kan zeggen en je ziet wat het effect ervan is, zou ik ook graag even mijn punt maken… Ook het ‘au’ is erg populair. Natuurlijk hebben wij haar duidelijk gemaakt dat een kop hete thee niet opgepakt kan worden en een verwarming geen knuffelbeest is. Maar op de een of andere manier is het concept ‘heet’ doorgeslagen in alles dat maar enigszins warm is: ‘au’, ‘au’, ‘au’.
Iedereen die ze ziet of tegenkomt wordt ‘hey’ geheten en ‘dag’ gegroet. Het favoriete fruitstuk is ‘naan’ (lees: banaan), iedere kat ‘mauw’, iedere baby ‘be-be’. Haar grote vriend is Nijn en die noemen we voor het gemak dan ook maar ‘Nijn’ . Lukt het niet: ‘kan nie’ en voor alle vrienden uit Sesamstraat heeft ze zo een alterego bedacht Tamma, Nino, Nono en Nana… Jaaaa, je wist niet dat die ook allemaal een rol hadden in die befaamde kindershow, he?
Met sprongen vooruit doet altijd een beetje pijn…
Iedere dag lijkt er wel een woordje bij te komen. Als een kleine papegaai herhaalt ze de woorden die we uitspreken. Sommige blijven hangen, de meeste niet direct. Bijzonder om te zien hoe ze, zo klein als ze zijn, de woorden die er uit die kleine bekkies rollen precies in de juiste context weten te plaatsen. Wonderlijk, maar het gaat niet zonder pijn… Huilbuien in haar slaap en nachtmerries. Puur van het verwerken van alles in dat lieve koppie. Als er dan ook nog een paar kiezen hun entree maken, weet je waar je ons kan vinden in de nacht. In bed? Helaas niet. Maar, met een woordenschat die steeds groter wordt, kan ze ons ook steeds beter aangeven waar ze last van heeft. “Mama, auwww”, klinkt er tussen twee uithalen door, terwijl ze naar haar wang grijpt. Weer een kies (wat een ondingen – mocht er ooit een tweede komen, zou ik er graag een willen met een kunstgebit ;-)) “Auw” Ik sus haar terwijl zij sabbelt en kauwt op haar speen tegen de pijn. Ik vervloek die kies en samen knuffelen en kroelen we in de donkere nacht totdat de pijn minder wordt…
Vooruit – ze heeft nog een lange weg te gaan voordat ze de Van Dale beheerst, maar ze is lekker onderweg 😉
You might also like
