Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (9 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Sommige papa’s en mama’s hebben de mazzel ouders te hebben die dichtbij wonen. Hulp van een opa en/of oma inschakelen is dan makkelijk. “Ma, ik sta nog in de file, zou jij de kleine vast op kunnen halen”, of “We willen morgenavond graag een hapje gaan eten samen, zouden jullie even een paar uurtjes op onze slapende hummel kunnen passen?” Soms zou ik er een moord voor doen. En ik beken, op momenten ben ik best een beetje jaloers op vrienden die met zoveel gemak een beroep op ouders kunnen doen om een nachtje bij te tanken of mezelf de stress te besparen (al racend en vloekend in de auto in de file naar het kinderdagverblijf), wetend dat ze vast opgehaald wordt.
Sprankje schuldgevoel
Goed, het is zoals het is. En voor een nachtje of weekendje weg is de afstand goed te overbruggen. Daarnaast is het ook zó dubbel want aan de ene kant vind ik het heerlijk dat ze even quality time heeft met de opa’s en oma’s en wij even tijd voor onszelf of als ‘vriendje en vriendinnetje’, maar aan de andere kant betrap ik mezelf toch ook iedere keer op een sprankje schuldgevoel. Hoe gek de opa’s en oma’s ook zijn op ons meisje… “Is het niet teveel voor ze?” Zoë is in al haar bubbelende energie tussen 6.00-6.30 écht wakker en volledig klaar voor de dag. En dat kan best vermoeiend zijn als je dat niet gewend bent. Ook afgelopen weekend, waarin ik de mazzel had om een moeder-dochterweekend met mijn eigen ma te beleven in Bonaire (de luxe van het hebben van een vliegende moeder), en Zoë bij haar papa en andere oma en opa was, was ik met dat gevoel bezig. En al weet ik dat dat gevoel nergens op slaat, volledig uitzetten kan het ik het (nog) niet. Ben ik de enige met dat gevoel? Ligt dat aan mijn persoon? Of komt het juist doordat we het niet zo vaak doen, haar een nachtje wegbrengen? Misschien verdwijnt het vanzelf, geef me nog een maand of 9 😉
Time for baby sitting
Voorlopig wordt er in ieder geval met koortsige dagen thuisgewerkt (lang leve moderne werkgevers die familie(zorg) hoog in het vaandel hebben). En met etentjes en feestjes ging ons knuffelmonster gewoon mee. Maar goed, ergens moet je een grens trekken… Zoë 9 maanden oud, ze ‘staat’ nu letterlijk in het leven, haar eigen(wijze) wil, haar karakter, haar haar, evenals haar humor, groeit met de dag en de behoefte aan iets meer regelmaat ook: tijd voor een oppas!
Loslaten is moeilijk
Pfff, de zoektocht naar een geschikte oppas, wat een ellende. Ik heb me aangemeld bij de Oppascentrale en Oudermatch. Prima organisaties met dito oppasmeisjes. Toch, toen puntje bij paaltje (en paaltje bij puntje) kwam, klikte ik níet verder naar oppassen in mijn buurt, maakte ik níet die eerste afspraak om een van de oppasmeisjes te ontmoeten en heb ik nog steeds níet gereageerd op de reacties op mijn oproep.
Ik zag het al helemaal voor me: stuk voor stuk geschikte, leuke meiden op bezoek die lief met onze vrolijkie zouden spelen en haar lief op bed zouden leggen.. Maar, hoe weet ik nu zeker dat zij het goed gaat doen? Dat ze de verantwoordelijkheid aan kan? Rationeel sla ik mezelf voor mijn hoofd: ‘Stel je niet zo aan, ze is al 9 maanden, doe normaal!’ Emotioneel denkt iedere vezel in mijn lijf daar heul anders over: ‘9 maanden? Mijn kleine meisje, die laat ik écht niet bij een onbekende achter omdat ze zo lief lachte bij de kennismaking, ben jij gek!’
Beter een goede buur dan een verre vriend
2 juli vierde ik mijn eerste verjaardag als mama. 32 Lentes jong (JONG welteverstaan ;-)) Het weekend erop een feest (met hele babybendes in de verschillende kamers van het huis verspreid), maar traditiegetrouw op de dag zelf lekker eten met mijn lief. Wat te doen met onze dame? Meenemen of thuislaten? Onze lieve buurvrouw had al meerdere malen aangeboden op te willen passen, maar ook daarbij voelde ik me licht bezwaard. Maar, als er iemand een oermoeder is, is zij het wel. En we kennen én vertrouwen haar. Zij kwam, Zoë bleef en wij gingen. Uiteten met z’n 2, terwijl ons meisje thuis lag te slapen. Eenmaal thuis hoorden we dat ze nog even had gespookt, maar onze buuf was naast haar gaan liggen totdat ze helemaal vertrokken was… Liefdevolle zorg die ervoor zorgt dat ik alle oppasmeisjes de komende tijd nog even laat voor wat ze zijn. Ik heb dé oppas die ik vertrouw en die mijn meisje liefheeft. Dat kalmeert en ontspant dit moederhart.
You might also like
