Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Sinds Ami kan lopen heeft hij zich ontpopt tot een echte brokkenpiloot. Vandaag loopt hij rond met schrammen op zijn hand en been en een grote blauwe plek op zijn voorhoofd. Bijna twee weken geleden viel hij op zijn voorhoofd toen hij achter mij aan wilde rennen. Elke keer als zijn blauwe plek begint te verdwijnen stoot hij weer zijn hoofd. Zo is hij in de tussentijd alweer tegen een glazen deur opgelopen, stootte hij zijn hoofd tijdens een woedeaanval en is hij in de struiken gevallen (vandaar de schrammen op zijn been).
Een paar weken geleden kreeg hij het zelfs voor elkaar om uit zijn bed te donderden. Ami is zo druk met de wereld te ontdekken dat hij vaak niet eens huilt als hij weer eens valt. Opstaan en weer doorgaan, lijkt hij te denken. Vaak laat ik hem maar lekker gaan en probeer ik hem zo veel mogelijk op te vangen als het mis dreigt te gaan. Maar er zijn grenzen, zo probeert hij tegenwoordig om vanaf de bank op de vensterbank te klimmen. Dan hou ik hem wel even tegen. Van moeders die al wat oudere jongens hebben krijg ik te horen dat het erbij hoort, en dat is natuurlijk ook zo. Een moeder vertelde mij dat ze een fase heeft gehad dat ze regelmatig met haar zoon op de eerste hulp belandde, dat lijkt mij dan weer niet zo een goed idee.
We hebben dat al een keer meegemaakt toen Ami 11 maanden oud was. Hij was zo druk aan het bewegen, toen hij met mijn moeder uit het raam keek, dat hij tussen haar armen doorglipte en van de vensterbank achterover op de grond viel. Ik werd op mijn werk gebeld met de mededeling dat Ami naar de eerste hulp moest omdat hij maar niet stopte met huilen. Ik heb direct mijn spullen gepakt en spoedde naar het ziekenhuis, terwijl ik David inlichtte die ook direct kwam. Na 5 uur kregen we eindelijk te horen dat hij helemaal niks had overgehouden aan zijn val. Dus ja, vallen hoort erbij, maar laat het alsjeblieft bij wat schrammen en blauwe plekken blijven!
De wonden van Ami en verder bestonden de afgelopen twee weken uit Bungelland, autorijden, yoghurt eten, powerboaten,
meedoen aan de Wednesday Night Skate (de kinderwagen is een erg handige steun), slapen in de hangmat, spelen met een vergrootglas en natuurlijk wat selfies.
