Remkje (42) is moeder van twee zonen van 13 en 11 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Filosofische beschouwingen van een columniste:
Tegenwoordig lijkt elk kind wel een etiketje te hebben: is het geen stoornis zoals ADHD, ADD, ODD, PDD-NOS, autisme of Asperger, dan wel een andere bijzonderheid zoals hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid, nieuwetijdskind e.d.. Laten we duidelijk zijn; ik zal niet ontkennen dat er kinderen zijn met deze kenmerken, maar het valt me wel op dat er steeds meer gelabeld lijkt te worden.
Op zich is het logisch; om de wereld om ons heen begrijpelijk en behapbaar te maken zijn mensen gaan kaderen en dingen gaan benoemen. En grote plant noemen we een boom, een baby koe een kalf, een voertuig met vier wielen noemen we een auto enzovoorts. Zo ook met mensen. Mensen die niet aan het gemiddelde voldoen, die zijn ANDERS. En voor dat ‘anders’ verzinnen we een naam, of als het even lukt, een ziekte. En dan krijgen die bijvoorbeeld medicijnen om ze zo dicht mogelijk weer bij dat gemiddelde te krijgen. De effecten van dat medicijngebruik op korte en lange termijn worden op de koop toegenomen.
Natuurlijk is het logisch dat mensen kaderen en vloeien er ook positieve dingen uit voort. Is niet álles benoemd door mensen? Wat is dan werkelijkheid? Alles in hokjes stoppen en daar dan vervolgens zeer dogmatisch mee omgaan, doet dat geen geweld aan de werkelijkheid die meer vloeiend en veranderlijk is?
Nu is bekend geworden dat de ‘bedenker’ van ADHD, Leon Eisenberg, onlangs op zijn sterfbed heeft gezegd dat hij deze ziekte eigenlijk verzonnen heeft! Een grote schok voor mensen die een kind hebben met ADHD of zelf ADHD hebben. Is dat dan allemaal niet waar? Logisch dat je dan boos en in de war bent. Want de verschijnselen van druk gedrag, slechte concentratie, overbeweeglijkheid, impulsiviteit, hyperactiviteit zijn er wel degelijk!
Als de bedenker van ADHD nu zélf zegt dat hij die diagnose maar verzonnen heeft, kunnen we wel allemaal heel boos worden, omdat onze werkelijkheid ineens niet meer klopt. Dat het veilige hokje blijkbaar een leugen is. Maar we kunnen ook kijken wat dat in feite betekent.
Het betekent niet dat het kind met zijn symptomen op zichzelf ontkent wordt, er wordt alleen ontkracht dat dit een verifieerbare aandoening is en dat een kind daarvoor dus medicijnen zou moeten slikken.
Blijft nog steeds de uitdaging staan om dit kind, dit mens, te helpen met zijn of haar gedrag en te zoeken naar oorzaken van dit gedrag. En hierbij als ouders ook eerlijk de hand in eigen boezem te steken en te kijken wat je zelf kunt doen om je kind te helpen meer rust te vinden in zijn leven. En ook scholen zien zich hier voor een uitdaging geplaatst.
Terug naar de hokjesgeest: het is een soort angst om zo dogmatisch vast te houden aan die zelfbenoemde hokjes. Is het niet een soort vrijpleiten van eigen verantwoordelijkheid? Ik kan er niks aan doen, want hij heeft nu eenmaal ADHD?
Ik geloof niet in schuld. Ik geloof wél in verantwoordelijkheid. Je krijgt je kind, dít kind, met een reden en met een opdracht. Om het zo goed mogelijk te begeleiden in het worden van zichzelf.
En als dat heel erg ANDERS is dan de gemiddelde mens, is dat alleen maar PRACHTIG!
You might also like
