Remkje (42) is moeder van twee zonen van 13 en 10 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
De eerste schoolweek zitten er weer op en mijn kids moesten flink wennen. Na 6 weken rust, vrijheid en gezelligheid is het hard aanpoten. Ook het omgaan met een hele groep kinderen valt ze zwaar. Hoe houd je je staande in dat geweld van geluid, geduw en getrek?
Als ik naar mijn kinderen kijk, vind ik eigenlijk dat ik ze goed heb opgevoed. Het zijn aardige, vrolijke kinderen die zich veel aantrekken van de wereld en de mensen om zich heen. Ze hebben oog voor het leed van anderen, kunnen zich inleven in de ander en kunnen goed verwoorden wat er in hen omgaat. Dat komt, hoop ik dan, omdat ik van jongs af aan met ze gepraat heb. Over van alles. Ook veel uitgelegd heb en dat ze geleerd hebben dat je je best boos mag VOELEN maar dan bijvoorbeeld niet iemand op zijn kop mag slaan. Op latere leeftijd uit dat zich erin dat ze eerder weg zullen lopen van een conflict dan dat ze erop slaan of gaan schelden. Wel zullen ze aangeven dat ze iets niet leuk vinden. Heb ik hiermee watjes gemaakt?
Ook als leerkracht heb ik op deze manier altijd met de kinderen de vrede bewaard in de klas. Natuurlijk waren er conflicten en botsingen, maar dat werd uitgesproken en weer een hoop van geleerd over hoe je handiger met elkaar om kunt gaan. Dat je bijvoorbeeld allerlei emoties kunt hebben en hoe je daar nu eens handig mee om kunt gaan, in respect voor jezelf en voor de ander. Dat je niet met iedereen dikke vriendjes hoeft te zijn, maar dat je wel vriendelijk tegen elkaar doet. Dat iedereen anders is, maar niet beter of minder. Zulk soort dingen.
Dat schijnen niet alle kinderen zo geleerd te hebben. Sommige kinderen vinden het heel normaal om krachttermen te gebruiken, te duwen, te schoppen en te slaan. Of elkaar op Whatsapp of Facebook verrot te schelden en dan de volgende dag doen alsof er niks aan de hand is. Mijn kinderen vinden dat raar en snappen die omgangsvormen niet.
En staan dan ook gek te kijken en zijn diep gekwetst als ze zo benaderd worden. Andere kinderen schijnen hier makkelijker overheen te stappen.
‘Ze moeten wat harder worden’, wordt er dan gezegd.
Dan vraag ik me af of dat echt zou moeten. Misschien wel om zichzelf te beschermen, maar de maatschappij wordt al zoveel harder. Moeten we daar dan wel aan meedoen?
Ik vind het juist mooi hoe ‘zacht’ ze op bepaalde manieren zijn. Dat ze het opnemen voor iemand die geslagen wordt, vriendelijk zijn en hun moeder soms zomaar een knuffel geven.
Is die verharding in de maatschappij niet juist debet aan het pesten op school? Wat is jullie mening en/of ervaring?
You might also like
