Remkje (42) is moeder van twee zonen van 13 en 11 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Deze weken worden er in de groepen 8 van Nederlandse scholen de NIO eindtoets gemaakt. NIO staat voor Nederlandse Intelligentietest voor Onderwijsniveau. Niet alle scholen nemen de NIO af, op veel scholen wordt de CITO eindtoets gedaan en deze is al geweest. In tegenstelling tot de CITO is de NIO een intelligentietest. Kort gezegd meet de NIO eigenlijk ‘wat in het vat zit’ en de CITO toetst wat er ‘in het vat gestopt is’.
Hiermee is de NIO een betrouwbaar instrument om kinderen van groep 8 een gefundeerd middelbare schooladvies te kunnen geven, samen met de leerresultaten van de hele schoolloopbaan en de deskundige blik van de leerkracht.
Onze jongste zit in groep 8 en krijgt ook deze NIO toets. Spannende tijden dus. De toetst wordt behoorlijk officieel door een onafhankelijke testassistent afgenomen. Nu heeft de school van mijn jongste ervoor gekozen om er niet al te veel ruchtbaarheid aan te geven, om de kinderen niet nodeloos zenuwachtig te maken. Natuurlijk weten ze dat de NIO er aan komt, maar er wordt gelukkig niet ál te spannend over gedaan.
Zoals ‘onze’ juf gisteren uit een gedichtje voordroeg: “Een toets is maar een toets, het is het leven niet!”
Maar toch…
Het voelt een beetje alsof de toekomst van je kind op dit moment wordt bepaald. De eerste grote stap naar ‘later’ wordt gezet. Welk niveau wordt het? Is dat wat je verwachtte en hoopte?
Daarover doen mensen altijd een beetje spannend. Je mág eigenlijk niet zeggen dat je wilt dat je kind een hoog advies krijgt, want dan ben je een pusher. Maar om nu te zeggen: “Ach joh, begin maar lekker laag en dan zien we later wel of ie nog op kan klimmen”, vind ik ook wel een beetje slappe hap. Je wilt toch gewoon dat je kind op het niveau zit wat hij of zij aankan?
Zonder waarde-oordeel naar laag of hoog. Maar als je een kind te laag zet, past het zich naar beneden aan, dat is een feit.
Vroeger was het trouwens heel gebruikelijk dat je wilde dat je kind het ‘beter deed’ dan jij. De hele huidige generatie advocaten en doktoren zijn door hun ouders die hele Universiteit doorgepushed! Met als vrijetijdsbesteding de hockey- of tennisclub. Of dat nu wenselijk is, is een tweede. Tegenwoordig zijn we milder en willen we vooral dat onze kids gelukkig zijn! Beetje soft vind ik dat. Van een beetje werken, is nog nooit iemand ongelukkig geworden, toch?
Ik wil graag dat mijn kinderen hun best doen en dat ze er niet met de pet naar gooien. Dat ze gebruik maken van hun mogelijkheden en talenten, op welk vlak dan ook. Ik wens voor mijn kinderen dat ze hun passie vinden, die ontwikkelen en dáármee gelukkig zijn. Dat ze werk kunnen doen waar ze blij van worden. Dus, nee, van mij hoeven ze geen dokter te worden, of advocaat. Een gelukkige timmerman maakt mij ook blij.
Dit schooladvies is een belangrijke stap naar die toekomst en het mooiste is het als die toekomst nog zo wijd mogelijk ligt, zodat ze nog even de tijd hebben. De tijd om hun passie te ontdekken. En daar is nog geen meetinstrument voor ontwikkeld. Dát instrument zijn ze zelf.
You might also like
