Door Corine:
Hallo mama’s! Ik heb al een aantal weken niet geblogt. Moest alles opzij schuiven om thuis te blijven met m’n bijna twee jarige dame die van griep naar longontsteking naar buikgriep sprong en waaraan ik alle aandacht wou schenken. Werk moest ook even plaats maken. Het was eventjes alle ballen in de lucht houden. Gelukkig kon m’n collega inspringen. Heb ik hier ooit verteld wie mijn collega is? Het is de verloofde van mijn ex. Tsja… als je dan na een tijdje terug komt met een blogje, dan maar met een goed verhaal!
Iedereen heeft wel een ex. DE ex. DE ex waarmee je samenwoonde en dacht te gaan trouwen. Ik ook. Zes jaar waren we gelukkig samen maar het begon wat te haperen. Toen hij in Engeland ging voetballen, ging ik niet mee en was het over tussen ons. Ik heb altijd van hem gehouden en hij bleef jarenlang mijn beste vriend. Een paar jaar na ‘ons einde’ kreeg ik een relatie met, notabene, een vriend van hem. Het duurde even maar m’n ex vond het uiteindelijk prima en zag hoe gelukkig wij waren. Maar goed ook, want dat is inmiddels mijn man en de vader van m’n kind! Meneer Ex en ik hielden al die tijd contact en ik zag hem elke zomer als hij weer terug kwam naar Nederland. En toen was er die ene zomer, vier jaar geleden. Hij had een meisje ontmoet, een Spaanse nog wel. De dochter van een megabekende stierenvechter uit Sevilla, bloedmooi en heel gezellig. Acht jaar jonger dan dat ik was. Ok. Slik. Ik zou geen vrouw zijn als ik ergens niet hoopte dat de nieuwe vriendin van mijn ex niet net even wat minder leuk of mooi of gezellig zou zijn dan ik. Ook al was ik zielsgelukkig in mijn relatie. (Wat is dat toch met vrouwen?)
Die zomer zou hij haar voor het eerst mee nemen naar Nederland en gingen we met z’n allen uit eten.
“Zeg haar alsjeblieft wel dat ik je ex ben, he. Het wordt echt heel raar als je dat niet zegt en zij er later achterkomt”, klonk mijn bevel.
“Ja ja jaaaaa” wuifde hij ‘t weg.
We zaten met al onze vrienden aan tafel toen hij binnenkwam met haar. Ik bekeek haar van top tot teen, moest even slikken maar vond het erg moeilijk om haar niet gelijk heel erg leuk te vinden. Dat was ze namelijk ook. Nog mooier dan hij had verteld en dat gebroken Engels-Spaanse taaltje klonk zo grappig. Ik kon m’n ogen niet van haar af houden. Alleen zag ik aan de manier waarop ze naar me keek dat ze geen idee had wie ik was. Ik bleek gelijk te hebben, want mijn ex mompelde, na een grapje van een vriend, dat hij dat nog niet verteld had. Ongemakkelijk. Voor ons allemaal, en later voor haar. Na dat bewuste etentje zei ik kwaad tegen m’n ex dat ik hem niet zou spreken tot hij haar vertelde wie ik was. Het probleem was namelijk, ik vond haar erg aardig. Hij hield het twee maanden vol om mij niet te spreken (auw) en heeft het haar toen verteld.
Een jaar later waren zij nog steeds bij elkaar en was ik verloofd en helemaal in de wolken. Met m’n ex was er nog steeds goed contact maar hij belde minder dan voorheen. Ik heb haar nog één keer gezien dat jaar, heb m’n excuses aangeboden voor het bewuste etentje en de gang van zaken en we konden het redelijk met elkaar vinden. Een maand later belde hij me. Ze waren in verwachting. Het klonk raar uit zijn mond, we waren even stil aan de lijn maar ik was blij voor hen. 9 maanden later, een kindje erbij. Met de naam Carmen, nota bene de naam die ik ook voor een dochter had ‘gereserveerd’. Maar het was de naam van haar moeder en hij was dat allang vergeten. Toeval is soms erg eng. Het jaar daarna zou mijn huwelijk plaats vinden. Op Ibiza. Ik nodigde m’n ex uiteraard uit en vroeg of hij, met vriendin en kind een week lang in de gehuurde villa wou verblijven, met onze twaalf beste vrienden. Hij aarzelde maar zei wel ja.
Nadat ik op mijn huwelijk tot acht uur ‘sochtends op tafels heb gedanst met haar, wist ik dat we hele goede vriendinnen gingen worden. Er was meer dan een klik. Ik begreep waarom m’n ex zoveel van haar hield. Een paar weken daarna verhuisden ze naar Amsterdam, en alsof de duvel ermee speelde, naar een huis een straat verderop van ons huis. Nieuwe buren, nieuwe vriendin. Ik keek met lede ogen aan hoe ze zich verveelde zonder vrienden, familie of baan. Dus bood ik op een dag aan dat ze, als ze zou willen, mij kon helpen met m’n bedrijf, Cavalier Mama&Kids. Ik heb een merk in luiertassen, schoenen en babyslofjes en haar smaak paste goed bij onze stijl. Zonder te aarzelen vroeg ze hoe laat ze op kantoor moest zijn de volgende dag. Sinds dat moment werken we samen, zijn we zo close als vriendinnen kunnen zijn, zijn we met z’n allen op vakantie gegaan en is ze zelfs de peettante van mijn dochtertje. Iemand die ik eigenlijk niet leuk wou vinden puur omdat ze de nieuwe vriendin van m’n ex was, is iemand geworden waar ik niet meer zonder wil!
HAAR VERHAAL;
How could I possibly impress my Dutch boyfriend’s friends? My English was horrible (literally) and I didn’t know what kind of people they were… Hippies? Rich kids? Trash? I had no idea so I just dressed up the way I usually do. My boyfriend brought me to a lovely restaurant and there they were, all of them! They were very nice people to me but I had a strange feeling about one of the girls. I didn’t know why but it was weird. She was so beautiful and kind. She kept looking at me all evening. Why?! I thought there was something wrong with my hair, makeup or shoes. They were telling me stories about my boyfriend and suddenly he said something in Dutch (I still don’t know what it was but by now I can sort of figure out what it was). All of them stopped talking and the face of the beautiful girl completely changed. The dinner finished a couple of hours later and we went home. Two months later when we were in Spain, he had to tell me something very important. I thought he cheated on me or he wanted to break up. The news was even worse. That beautiful girl at the dinner? That was his ex-girlfriend! What? Excuse me? Did I hear well? I became so, so angry at him. Every single person at the table knew about them of course, except me. I felt so stupid, cheated, embarrassed. He didn’t tell me about it because he thought I was going to be angry and I wouldn’t have understood that they were friends back then. I was angrier about the lies than I would have been about the truth regarding his ex. It took me a few hours to understand him but finally I did.
A year later… “The wedding of your ex? In Ibiza? I’m very sorry babe but I’m fat, white and we have a baby. I’m not going to stay in a house with your ex and her friends for a week, plus everyone is going to be drunk, including you, while I have to take care of a baby”.
I did go to Ibiza, however. So there I was… fat, white and with my Carmen. On the first night I was shy, I didn’t know how to act. I was a strange girl with a weird accent in a very close group of friends. But I did my best and I had one of the best weeks of my life. I enjoyed that week more than anyone, I think. I drank, laughed, danced, cried… I was so happy that when I saw her walking down to the aisle I started crying like a baby, like if my sister or best friend got married. In that moment I knew she was special and she would become one of my best friends.
So what’s worse? Working with your ex’s fiancé or working with your fiancé’s ex? I don’t know, or care, because my fiancé might have an ex but I have a true friend.
You might also like
